Mei Qing
Mei Qing (traditioneel Chinees: 梅清; ca. 1623–1697) was een Chinees kunstschilder, kalligraaf en dichter uit de Qing-periode. Zijn omgangsnaam was Yuangong (渊公 of 远公) en zijn artistieke namen Qushan (瞿山: 'Berg Qu'), Xue Lu (雪庐: 'Winterhut') en Lao Qu Fan Fu (老瞿凡父).[1] Mei wordt soms gerekend tot de Vier Meesters van Anhui.[2]
Mei werd geboren in Xuancheng in de provincie Anhui. In zijn shan shui-landschappen volgde hij aanvankelijk de stijl van Wang Meng (1308–1385), een van de 'Vier Meesters van de Yuan-dynastie'. Later creëerde Mei zijn eigen vrije stijl, waarbij hij zich liet inspireren door zijn reizen door de bergketen Huangshan. De monnikschilder Shitao (1642–1707) was met Mei bevriend en zijn vroege schilderwerken vertonen Mei's schilderstijl.[3]
Naast berglandschappen was Mei ook bedreven in kalligrafie en poëzie. Bekende werken van hem zijn Collectie van het Tianyan-paviljoen (天延阁集; pinyin: Tiān yán gé jí) en Mei Shi-bloemlezing (梅氏诗略; pinyin: Méi shì shī lüè).
Bronnen, noten en/of referenties
- (en) China-on-site.com: Mei Qing
- ↑ (en) Yang Xin, Richard M. Barnhart, Nie Chongzheng, James Cahill, Lang Shaojun, Wu Hung, Three thousand years of Chinese painting (1997, Yale), p. 380
- ↑ (en) Encyclopædia Britannica: Four Masters of Anhui
- ↑ (en) Yang Xin, Richard M. Barnhart, Nie Chongzheng, James Cahill, Lang Shaojun, Wu Hung, Three thousand years of Chinese painting (1997, Yale), p. 272
Mediabestanden
Zie de categorie Mei Qing van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
