Rashomon-effect

Het Rashomon-effect is het effect van de subjectiviteit van de waarneming bij herinneringen. Het effect houdt in dat wanneer men verschillende getuigen van dezelfde gebeurtenis laat navertellen wat ze hebben gezien, ze vaak behoorlijk verschillende – maar tevens even aannemelijke – verhalen vertellen.[1]

Het effect is vernoemd naar de film Rashomon (1950) van de Japanse regisseur Akira Kurosawa, waarin vier getuigen van dezelfde misdaad elk hun eigen versie van het verhaal vertellen. Iedere versie spreekt de andere versies op een aantal punten tegen.

Verder lezen

  • (en) W.D. Roth en J.D. Mehta (2002), The Rashomon Effect. Combining Positivist and Interpretivist Approaches in the Analysis of Contested Events, in: Sociological Methods & Research, Vol. 31 No. 2, November 2002, pp. 131-173

Zie ook

  • Onbetrouwbare verteller
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ [Een demonstratie hiervan kan worden gevonden in het artikel "The Rashomon Effect: When Ethnographers Disagree," door Karl G. Heider (American Anthropologist, March 1988, Vol. 90 No. 1, pp. 73-81).]
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Rashomon effect op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
  • "The Rashomon Effect: When Ethnographers Disagree," by Karl G. Heider (American Anthropologist, March 1988, Vol. 90 No. 1, pp. 73-81).