Świstak ogoniasty
Marmota caudata[1] | |||
(Geoffroy, 1844) | |||
Świstak ogoniasty | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | gryzonie | ||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | świstaki | ||
Rodzaj | świstak | ||
Gatunek | świstak ogoniasty | ||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
najmniejszej troski | |||
| |||
|
Świstak ogoniasty[3] (Marmota caudata), zwany także świstakiem czerwonym – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), jeden z przedstawicieli rodzaju Marmota[4].
Opis:
- Wielkość: 4–57cm
- Ogon: 18–22cm, czasami nawet do 30cm
Okryty jest długą, gęstą sierścią o barwie czerwonorudej do pomarańczowej; grzbiet czasem bardzo ciemny, prawie czarny. Ogon jest rudy, ale jaśniejszy z wierzchu.
Siedlisko: Piętra alpejskie i subalpejskie, lubi miękką ziemię, w której może łatwo kopać. Występuje w górach Pamiru, Tienszan a także na stepach i zimnych półpustyniach na wschód od Pamiru. W Indiach spotykany w Kaszmirze i Hindukuszu, występuje bardziej na zachód niż świstak himalajski. Zamieszkuje tereny na wysokości od 2400 do 4300 m n.p.m.
Zachowanie: Łatwiej niż inne gatunki świstaków przystosowuje się do środowiska leśnego. Na polanach leśnych kopie nory i żeruje wśród gęstych krzewów, również wykorzystuje powalone pnie jako punkty obserwacyjne. W górach osiedla się tam, gdzie istnieje dostatecznie gruba warstwa ziemi i gdzie stosunkowo wcześnie ustępuje śnieg. Unika nagich skał, usypisk i terenów błotnistych.
Pożywienie: Żywią się głównie liśćmi krzewów i roślin zielonych, przede wszystkim trawą.
Liczebność: Nieznana.
Przypisy
- ↑ Marmota caudata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Marmota caudata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 208. ISBN 978-83-88147-15-9. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Marmota (Marmota) caudata. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 15 października 2011]
Bibliografia
- Encyklopedia Dzikich Zwierząt- Góry. Warszawa: Świat Książki 1997, ISBN 83-7129-211-2.
- Ssaki W. Serafiński, E. Wielgus- Serafińska; wydawnictwo PWN.