Adolphe Tanquerey
Kraj działania | Francja |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 1 maja 1854 r. |
Data i miejsce śmierci | 21 lutego 1932 r. |
Wykładowca dogmatyki i teologii moralnej | |
Okres sprawowania | 1878-1905 |
Mistrz nowicjatu sulpicjanów w Issy | |
Okres sprawowania | 1915-1926 |
Wyznanie | katolicyzm |
Kościół | |
Inkardynacja | Sulpicjanie |
Śluby zakonne | 1878 |
Prezbiterat | 1878 |
Adolphe Tanquerey (ur. 1 maja 1854 r. w Blainville-sur-Mer, zm. 21 lutego 1932 r. w Aix-en-Provence) – francuski kapłan ze zgromadzenia sulpicjanów, autor z dziedziny duchowości i ascetyki, wykładał prawo kanoniczne i teologię dogmatyczną we Francji, m.in. w seminarium duchownym przy kościele Saint-Sulpice w Paryżu i w USA, w Wyższym Seminarium w Baltimore w stanie Maryland, mistrz nowicjatu sulpicjanów w Issy.
Działalność
Studiował w Rzymie w dominikańskim Collegium Divi Thomae (dzisiejsze Angelicum), gdzie w 1878 r. uzyskał dyplom doktora teologii. Tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie i został przyjęty do sulpicjanów. Jako profesor seminarium św. Sulpicjusza napisał dwa większe podręczniki teologii neo-scholastycznej: Synopsis theologiae dogmaticae oraz Synopsis theologiae moralis et pastoralis[1]. Z powodu antyklerykalnej polityki rządu francuskiego, opuścił Paryż i zamieszkał w seminarium Saint-Sulpice d’Issy-les-Moulineaux, gdzie powstało jego najbardziej znane dzieło: Précis de théologie ascétique et mystique (pol. Zarys teologii ascetycznej i mistycznej)[2]. Pierwsze wydanie ukazało się w 1924 r. i wielokrotnie wznawiane, i tłumaczone na wiele języków. Opisał w nim trzy klasyczne etapy życia duchowego: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. W swych pismach kontynuował myśl Tomasz z Akwinu, Alfonsa Liguoriego. Nie był jednak niewolniczo zależny od nich. Jego refleksję charakteryzowała wolność myśli, połączona z solidną i zrównoważoną teologią, ujętą jasnym i rzeczowym językiem. Wielu ludzi na całym świecie, dzięki jego pismom poznało bogactwo chrześcijańskiej duchowości[3]. W latach 1915–26 był mistrzem nowicjatu sulpicjanów w Issy. Przeszedł na emeryturę w 1926 r. i zamieszkał w Wyższym Seminarium w Aix-en-Provence, gdzie mieszkał aż do śmierci w 1932 r[1].
Przypisy
- ↑ a b Schultenover 2000 ↓, s. 488.
- ↑ Kraków: Wydawnictwo Księży Jezuitów, 1928.
- ↑ Schultenover 2000 ↓, s. 489.
Bibliografia
- David G. Schultenover: Biographical Dictionary of Christian Theologians. Patrick W. Carey, Joseph T. Lienhard (red.). Greenwood Publishing Group, 2000, s. 488-489.
Linki zewnętrzne
- Adolphe Tanquerey – dzieła w bibliotece Polona
- ISNI: 0000000108570962
- VIAF: 44423064
- LCCN: n85297871
- GND: 136495478
- NDL: 00526637
- BnF: 12719564n
- SUDOC: 053425618
- SBN: TO0V063512
- NLA: 54956588
- NKC: xx0148355
- BNE: XX1449813
- NTA: 069174830
- CiNii: DA05915709
- Open Library: OL867892A
- PLWABN: 9810571368205606
- NUKAT: n00013060
- J9U: 987007276829705171
- PTBNP: 616025
- CONOR: 92640355
- KRNLK: KAC2018M4315
- LIH: LNB:V*390511;=BF
- PWN: 3985285
- Treccani: adolphe-alfred-tanquerey