Afrowiórka namibijska
Geosciurus inauris[1] | |||
(Zimmerman, 1780) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | gryzonie | ||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | afrowiórki | ||
Rodzaj | Geosciurus | ||
Gatunek | afrowiórka namibijska | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Afrowiórka namibijska[4] (Geosciurus inauris) – gatunek ssaka z rodziny wiewiórkowatych występujący w Afryce od Namibii do Republiki Południowej Afryki. Zamieszkuje suche środowiska, takie jak sawanny.
Wygląd
Długość ciała 43,5 – 47,6 cm. Masa 423-649 g. Samce większe od samic. Futro krótkie, na grzbiecie brązowe, na brzuchu, szyi, pysku i łapach białe. Skóra czarna. Ogon biały, niemal równy długości ciała, w gorące dni służy jako parasol – wiewiórki unoszą go i chronią się w jego cieniu przed słońcem. Małe uszy.
Tryb życia
Dzienny tryb życia. Żyją w wykopanych w ziemi norach. Są terytorialne. Żyją w stadach złożonych z 1-4 samic i ich młodych. Samce zbierają się w osobne, ściśle zhierarchizowane stada liczące do 19 osobników. Żywią się trawą, ziołami, nasionami, bulwami i owadami.
Rozmnażanie
Rozmnażają się przez cały rok, najczęściej w zimie. Są poligamiczne – zarówno samice, jak i samce mają wielu partnerów. Po 42-49 dniach ciąży samica rodzi 1-3 ślepe, nagie młode, które karmi mlekiem przez ok. 52 dni. 45 dnia małe są już na tyle duże, by pierwszy raz wyjść z nory. Po około 153 dniach młode są już w pełni samodzielne i osiągają rozmiary dorosłych osobników. Samce są zdolne do rozrodu w wieku ośmiu miesięcy, samice – 2 miesiące później. Samice całe życie spędzają w rodzinnej grupie, samce odchodzą po osiągnięciu dojrzałości płciowej. Najstarszy znany osobnik żył 11,5 roku.
Korelacje z innymi gatunkami
Afrowiórki namibijskie stanowią pożywienie drapieżników afrykańskich, zwłaszcza szakala czaprakowego, żmii sykliwej i warana stepowego. Jej nory są wykorzystywane jako schronienia przez surykatki i mangusty lisie. Wiewiórki często żyją w pobliżu surykatek. Pozwalają im korzystać ze swoich nor, w zamian za co surykatki ostrzegają je przed niebezpieczeństwem.
Przypisy
- ↑ Geosciurus inauris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Xerus (Geosciurus) inauris. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 25 września 2011]
- ↑ Geosciurus inauris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
Bibliografia
- Xerus inauris. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-08-19]. (ang.).