Alfred Cole

Alfred Rudolph Cole

Pseudonim	Ice
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1964 Spring Valley
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	54
Zwycięstwa	35
Przez nokauty	16
Porażki	16
Remisy	3

Alfred Cole (ur. 21 kwietnia 1964 w Spring Valley) – amerykański bokser, były mistrz świata federacji IBF w wadze junior ciężkiej.

Na zawodowych ringach zadebiutował 25 marca 1989, pokonując w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Lorenza Thomasa. Swoją pierwszą porażkę poniósł 13 grudnia 1990, przegrywając z Leonem Taylorem przez niejednogłośną decyzję. Trzy miesiące później 8 marca 1991 doszło do pojedynku rewanżowego, w którym pokonał Taylora jednogłośnie na punkty, zdobywając pas USBA wagi junior ciężkiej. 9 maja 1991 w pierwszej obronie zdobytego pasa pokonał na punkty przyszłego mistrza WBA Nate’a Millera.

Po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków 30 lipca 1992 pokonał Jamesa Warringa, zdobywając mistrzostwo federacji IBF^[1]. W swojej pierwszej obronie 28 lutego 1993 wygrał na punkty z przyszłym mistrzem IBF Uliahem Grantem. W kolejnej udanej obronie pokonał byłego mistrza świata Glenna McCrory’ego (w szóstej rundzie pretendent był dwukrotnie liczony). Po tym pojedynku McCrory zakończył karierę^[2]. Swój pas skutecznie bronił, pokonując Vincenta Boulware’a (TKO5), a także ponownie Nate’a Millera (UD12) i Uriaha Granta (UD12), po czym zrezygnował z pasa mistrzowskiego i zmienił kategorię wagową na wyższą.

W wadze ciężkiej zadebiutował 12 stycznia 1996, przegrywając jednak wysoko na punkty z Timem Witherspoonem. Dziesięć miesięcy później znokautował w pierwszej rundzie Matthew Charlestona. 20 czerwca 1997 przegrał przez RTD w dziesiątej rundzie z niepokonanym wówczas Michaelem Grantem^[3]. Po dwóch dotkliwych porażkach miał krótki okres sukcesów, pokonując Carlosa Monroego, nokautując w trzeciej rundzie Derricka Roddy’ego oraz remisując z niepokonanym Kirkiem Johnsonem, któremu jednak uległ w rewanżu trzy miesiące później. Od tego czasu jego kariera zaczęła podupadać, przegrał z Corriem Sandersem i Jameelem McCline’em. Wygrał jeszcze z niepokonanym Vincentem Maddalone’em, remisując z Jeremym Williamsem oraz pokonując Davida Izona, jednakże późniejsze porażki punktowe z Lance’em Whitakeremem^[4], Hasimem Rahmanem oraz porażka 3 marca 2005 przez techniczny nokaut z Sułtanem Ibragimowem^[5] sprawiły, że postanowił zakończyć karierę. Na ring powrócił 5 września 2008, wygrywając niejednogłośnie na punkty z Joeyem Abellem, jednakże rok później 4 września 2009 po porażce punktowej z Timurem Ibragimowem^[6] postanowił definitywnie zakończyć karierę. Po dwóch latach zmienił zdanie i powrócił na ring 3 września 2011, gdzie jego przeciwnikiem był Danny Williams, któremu uległ przez niejednogłośną decyzję^[7].

• Lista walk zawodowych