Antoni Skarżyński
 | |||
 porucznik kawalerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1897 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 czerwca 1925 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie | ||
| Jednostki | |||
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Antoni Skarzyński (ur. 26 grudnia 1897 w Obolu, zm. 19 czerwca 1925 w Bydgoszczy) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 26 grudnia 1897 w majątku Obol, w ówczesnym powiecie połockim guberni witebskiej, w rodzinie Ewarysta i Zofii z Kirklewskich[1][2]. Był bratem Stanisława (1895–1972), lekarza medycyny, plutonowego rezerwy[1][3].
W 1916 ukończył szkołę realną w Smoleńsku i rozpoczął studia w Instytucie Elektrotechnicznym w Petersburgu[1]. W grudniu tego roku został powołany do armii rosyjskiej[1]. Jako uczeń szkoły oficerskiej wziął udział w rewolucji lutowej, a po jej ukończeniu mianowany chorążym i skierowany do 3 pułku grenadierów na froncie w rejonie Baranowicz[1]. Później awansował na podporucznika[1]. W lutym 1918 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do szwadronu technicznego 1 pułku ułanów[1].
W czasie wojny z bolszewikami i po jej zakończeniu służył w 10 Pułku Ułanów Litewskich[4][5][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 362. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. Później został przeniesiony do 20 Pułku Ułanów w Rzeszowie, ale w 1924 wrócił do macierzystego pułku w Białymstoku[7][8]. 1 listopada 1924 został odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia[9][10]. Zginął śmiercią lotnika 19 czerwca 1925 w Bydgoszczy, w czasie lotu szkolnego na samolocie Hanriot[11][10].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3508[12][13][14]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[15]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Skarzyński (Skarżyński) Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.4-401 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-12].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-02]..
- ↑ Stanisław Skarzyński. Cyfrowa Szkoła Wielkopolsk@ 2020. [dostęp 2024-09-12].
- ↑ Buszyński 1929 ↓, s. 15.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 253.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 172.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 639, 685.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 560, 607.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924, s. 623.
- ↑ a b Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 338.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 30 lipca 1925, s. 437.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1449.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 420.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-02]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-02]..
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Henryk Buszyński: Zarys historji wojennej 10-go pułku ułanów litewskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
