Bęben (architektura)

Kopuła Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu, wyróżnia się ośmioboczny bęben przepruty okrągłymi oknami
Zobacz hasło bęben w Wikisłowniku

Bęben (tambur) – część budynku na rzucie koła, wieloboku lub elipsy, stanowiąca podbudowę pod kopułę[1][2] lub hełm.

Często w ścianach bębna umieszczane były okna, będące głównym źródłem światła dziennego, które doświetlały przestrzeń pod kopułą[3]. Bęben jest elementem architektonicznym charakterystycznym dla architektury wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej (średniowiecznych budowli w Grecji i Armenii) oraz dla architektury renesansu, baroku i klasycyzmu[1].

Zobacz też

  • latarnia

Przypisy

  1. ↑ a b bęben, [w:] Krystyna.K. Kubalska-Sulkiewicz Krystyna.K., Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 41, ISBN 83-01-12365-6, OCLC 51024180 [dostęp 2020-05-13] .
  2. ↑ bęben, [w:] Bania i inni, Sztuka świata. T. 17, Słownik terminów : A -K, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 74, ISBN 978-83-213-4726-4, OCLC 829853214 [dostęp 2020-05-13] .
  3. ↑ Bęben - archirama.pl [online], archirama.muratorplus.pl [dostęp 2020-05-13] .

Bibliografia

  • Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 24. ISBN 83-85001-89-1.
Encyklopedie internetowe (element architektoniczny):
  • Britannica: technology/drum-architecture