Bianca Berini
| Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 lipca 2004 |
| Typ głosu | mezzosopran |
| Gatunki | |
| Zawód | śpiewaczka |
Bianca Berini (ur. 2 grudnia 1928 w Trieście, zm. 14 lipca 2004 w Mediolanie[1]) – włoska śpiewaczka operowa, mezzosopran dramatyczny, śpiewająca w latach 60., 70. i 80. XX wieku na wiodących scenach europejskich i amerykańskich, przez wiele lat związana z Metropolitan Opera w Nowym Jorku.
Kariera
Śpiewała cały wielki repertuar partii dramatycznego mezzosopranu, łącząc w swoim śpiewie mięsisty, umiejętnie stosowany rejestr piersiowy i swobodne góry z niezwykle dramatyczną interpretacją. Największe sukcesy odnosiła w partiach verdiowskich: Amneris w Aidzie, Azucena w Trubadurze, Ulryka w Balu maskowym, Eboli w Don Carlosie i Pani Quickly w Falstaffie, Federikę w Luizie Miller, sporadycznie Preziosillę w Mocy przeznaczenia. Śpiewała Adalgisę w Normie Vincenza Belliniego Laurę w Giocondzie Amilcare Ponchiellego, Księżnę de Bouillon w Adrianie Lecouvreur Francesca Cilei, Leonorę w Faworycie, Ciotkę Księżnę w Siostrze Angelice, Frugolę w Płaszczu Giacoma Pucciniego, Santuzzę w Rycerskości wieśniaczej Pietra Mascagniego, Ortudę w Lohengrinie Wagnera, Dalilę w Samsonie i Dalili Saint-Saënsa.
Po raz pierwszy pojawiła się w La Scali w 1956 roku w niewielkiej roli w Ognistym aniele Prokofiewa. Jej pierwsze zachowane nagrania z lat 60. to m.in. Fenena w Nabuccu Verdiego i Lola w Rycerskości wieśniaczej[2].
Amerykański debiut śpiewaczki nastąpił w Operze w Dallas, 22 listopada 1963 roku (Arnalta w Koronacji Poppei Monteverdiego). Pierwszy występ z zespołem Metropolitan Opera odbył się podczas występów gościnnych Opery w Atlancie, 3 maja 1976, Berini wystąpiła jako Laura w Giocondzie.
Ostatnim występem operowym Berini była Amneris w Baltimore w 1985 (u boku Aprile Milo i Lando Bartoliniego).
Nagrania
Zachowało się wiele jej żywych występów: transmisje radiowe i telewizyjne, m.in.:
- Bellini, Norma, Montserrat Caballé, Bianca Berini, Gianfranco Cecchele, Georg Pappas, cond. Gianfranco Masini, Marsylia,1974, OD 10349-2
- Verdi, Aida, Montserrat Caballé, Bianca Berini, Placido Domingo, Gianpiero Mastromei, Gwynne Howell, Juan Pons, cond. Gianfranco Masini, Barcelona 1974, OD 10135-2
- Verdi, Un Ballo In Maschera, Louis Quilico, Katia Ricciarelli, Luciano Pavarotti, Judith Blegen, Bianca Berini, cond. Giuseppe Patanè, Metropolitan Opera Orchestra, Decca: 001101309
- Verdi: Il Trovatore, Carlo Bergonzi, Katia Ricciarelli, Bianca Berini, Renato Bruson, cond. Maurizio Arena, Historical Live Recording, Macerata 1977
- Verdi, Requiem, Montserrat Caballé, Bianca Berini, Plácido Domingo, Paul Plishka cond. Zubin Mehta, Nowy Jork, 22 października 1980, CBS, CD: D236927
- Wagner, Lohengrin (in Italian), Katia Ricciarelli, Gilbert Py, Bianca Berini, Silvano Carroli, Carlo Cava, cond. Bruno Bartoletti, Teatro La Fenice, Wenecja, 1973, OD 10579-3
Przypisy
- ↑ Paid Notice: Deaths BERINI, BIANCA, „The New York Times”, 17 lipca 2004, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
- ↑ Zachowało się żywe z Magdą Olivero jako Santuzzą i Danielem Barionim jako Turridu z 1964 roku.
Bibliografia
- Archiwa Metropolitan Opera
- Teatro Alla Scala, Archivio La Scala
- Rino Alessi, Ricordo di Bianca Berini: 2 dicembre 1928, 14 luglio 2004, mezzo-soprano triestino di fama internazionale, Blog: Bella Una vita all'Opera,
- OPERA-L Archives. listserv.bccls.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-02)].
Linki zewnętrzne
- Maria Stuarda Donizettiego: Scena konfrontacji królowych: Montserrat Caballé, Bianca Berini, Barcelona 1979
- Bianca Berini Scena sądu, Aida, Barcelona 1974
- Bianca Berini, Recital West Hartford, Connecticut (Dan Saunders, piano), Encores: O mio babbino caro, Venetian Lullabye, W Hartford CT 1983. oberon481.typepad.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-06)].
