Bronisław Frenkel

Bronisław Frenkel (Frenkiel) (ur. 22 grudnia 1887 w Warszawie, zm. 1943 tamże) – polski lekarz neurolog.

Syn Jakuba Frenkla (1858–1938), dyrektora Banku Ludowego^[1]. Uczęszczał do III Gimnazjum w Warszawie. Należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Był uczestnikiem strajku szkolnego w trakcie Rewolucji 1905 roku^[2]. Studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie w Zurychu, który ukończył w 1911 roku^[3]. Specjalizował się w neurologii w Warszawie, gdzie był uczniem Edwarda Flataua. W 1918 zamieszkał w Łodzi i został dyrektorem oddziału neurologicznego Św. Andrzeja. Przez krótki okres był też dyrektorem szpitala Kochanówka.

Był prezesem Polskiego Towarzystwa Badań nad Dziećmi, wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego w latach 1932–1939. We wrześniu 1939 został zmobilizowany do wojska i brał udział w kampanii wrześniowej. Przez krótki czas pracował w klinice w Łucku. Udało mu się przenieść do Warszawy, gdzie ukrywał się po tzw. aryjskiej stronie. W 1943 został aresztowany, ale popełnił samobójstwo zażywając truciznę przed przewiezieniem do siedziby gestapo.

• O drogach móżdżkowych gołębi. W: Prace I-go Zjazdu neurologów, psychiatrów i psychologów polskich. Warszawa, 1910
• Frenkel B, Leyberg J. Przypadek ostrego zapalenia opon u syfilityka z lewostronnym pourazowym niedowładem, leczonego metodą Gennericha. Lekarz Wojskowy 3 (5), ss. 378-382, 1922
• Przypadek wrodzonych braków mięśniowych. Polska Gazeta Lekarska, 1923
• Patogeneza pląsawicy. Pediatria Polska 8 (5), ss. 323-328, 1928
• Odruch midriatyczny w zapaleniach opon u dzieci. W: Księga jubileuszowa Edwarda Flataua. Warszawa, 1929
• Choroby nerwowe w przebiegu błonicy. Polska Gazeta Lekarska 11 (47), ss. 860–861, 1932

• Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 222-224.