Bruityzm

Ten artykuł od 2023-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bruityzm (fr. bruit „hałas”) – nurt w muzyce XX w. wyrosły na gruncie futuryzmu, zapoczątkowany przez Luigiego Russolo, eksponujący dynamizm, ruch i energię, inspirowany osiągnięciami przemysłu i techniki, niekiedy muzycznie je naśladujący.

Futuryści stwierdzili, że nowa muzyka staje się coraz bardziej skomplikowana, więc w tej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak zastąpić ją szmerami. Jednymi z ulubionych instrumentów tych kompozytorów stały się instrumenty ewokujące wycie, warkot, trzask lub świst.

Muzyka bruitystyczna mogła również bazować na skali systemu równomiernie temperowanego: Henry Cowell pisał utwory, w których materiałem były grupy dźwięków, zwane klasterami, innymi słowy, np. na fortepianie grano pięściami, łokciami itd.