Cerkiew św. Michała Archanioła w Gołębiu
| cerkiew parafialna | |||||||||||
| Państwo |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Gołębie | ||||||||||
| Wyznanie | prawosławne | ||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Eparchia | chełmska | ||||||||||
| |||||||||||
Cerkiew św. Michała Archanioła – prawosławna cerkiew w Gołębiu (Hołubiu).
Historia
Pierwsza cerkiew w Hołubiu była świątynią prawosławną – wzmiankowana jest w r. 1578. Po 1596 przyjęła postanowienia unii brzeskiej. W 1776 na miejscu tej świątyni zbudowano nową cerkiew unicką, jej fundatorem był ks. Leon Orski; była to budowla drewniana[1]. Rok[1] po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej i siłowym przyłączeniu miejscowej parafii do eparchii warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego rozebrano również tę budowlę sakralną i zbudowano nową, także drewnianą[2].
W okresie międzywojennym, po powrocie prawosławnej ludności z bieżeństwa, budowla pozostawała nieczynna, chociaż miejscowi wierni oraz metropolita warszawski i całej Polski Dionizy ubiegali się o jej otwarcie[3]. Następnie o cerkiew starali się również duchowni neouniccy[4].
W 1938 stan techniczny zamkniętej cerkwi w Hołubiu opisano jako bardzo zły, jednak być może był to jedynie pretekst do zaliczenia jej do świątyń przeznaczonych do rozbiórki w czasie planowanej akcji rewindykacyjno-polonizacyjnej[5]. W jej czasie cerkiew została całkowicie zniszczona[6].
Cerkiew znajdowała się we wsi. Poza jej zabudową funkcjonował natomiast cmentarz unicki, a następnie prawosławny, czynny do końca II wojny światowej i wywózek ludności ukraińskiej, następnie użytkowany tylko sporadycznie[1].
Przypisy
- ↑ a b c D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 33.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 118. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 59 i 61. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 163. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 219. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 226. ISBN 978-83-7548-003-0.
- p
- d
- e
Cerkwie zniszczone w czasie akcji rewindykacyjnej 1938
|
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna
