Choroby demielinizacyjne
Choroby demielinizacyjne – wszelkie choroby układu nerwowego, w których dochodzi do uszkodzenia osłonek mielinowych nerwów. Utrudnia to przewodzeniu sygnałów w zajętych nerwach, co prowadzi do pogorszenia w zakresie czucia, ruchu, postrzegania i innych funkcji w zależności od nerwów, które są zajęte.
Termin opisuje skutek choroby, a nie jego przyczynę; niektóre choroby demielinizacyjne są spowodowane przez czynniki genetyczne, inne przez czynniki zakaźne, reakcje autoimmunologiczne, a w przypadku niektórych etiologia nie jest znana.
Choroby
Choroby demielinizacyjne można podzielić na dwie grupy:
- choroby demielinizacyjne ośrodkowego układu nerwowego;
- stwardnienie rozsiane (wraz z podobnymi chorobami – idiopatycznymi, demielinizacyjnymi chorobami zapalnymi),
- poprzeczne zapalenie rdzenia,
- choroba Devica,
- postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia,
- leukodystrofie (historycznie),
- mielinoliza środkowa mostu,
- choroba Schildera,
- podostre stwardniające zapalenie mózgu
- ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia
- Choroby demielinizacyjne obwodowego układu nerwowego;
- zespół Guillaina-Barrégo oraz przewlekła zapalna poliradiokuloneuropatia demielinizacyjna,
- neuropatia obwodowa anty-MAG.
W innym podziale wyróżnia się również genetyczne choroby metaboliczne z objawami postępującej demielinizacji[1]:
- leukodystrofia metachromatyczna,
- mukosulfatydoza,
- choroba Krabbego,
- adrenoleukodystrofia sprzężona z chromosomem X,
- choroba Canavan,
- choroba Pelizaeusa-Merzbachera,
- acyduria glutarowa typu I,
- cytopatie mitochondrialne.
Przypisy
- ↑ Krystyna Kubicka, Wanda Kawalec, Barbara Bilo: Pediatria : podręcznik dla studentów. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 212. ISBN 83-200-3432-9 (t. 1).
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.