Chromon
| |
| Nazewnictwo | | | | Nomenklatura systematyczna (IUPAC) | | PIN | 4H-1-benzopiran-4-on | | inne | 4H-chromen-4-on lub 1,4-benzopiron | | Inne nazwy i oznaczenia | | kromon | |
| Ogólne informacje |
| Wzór sumaryczny | C9H6O2 |
| Masa molowa | 146,14 g/mol |
| Identyfikacja |
| Numer CAS | 491-37-2, 491-38-3 |
| PubChem | 10286 |
| SMILES | C1=CC=C2C(=C1)C(=O)C=CO2 | |
| InChI | InChI=1S/C9H6O2/c10-8-5-6-11-9-4-2-1-3-7(8)9/h1-6H | | InChIKey | OTAFHZMPRISVEM-UHFFFAOYSA-N | |
| Właściwości | | | | Temperatura topnienia | 59 °C[1] | |
| Niebezpieczeństwa | | Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-11-05] | | | Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów | Substancja nie jest klasyfikowana jako
niebezpieczna według kryteriów GHS
(na podstawie podanej karty charakterystyki). | |
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
 | Multimedia w Wikimedia Commons | |
Chromon (kromon[2]) – organiczny związek chemiczny, pochodna chromanu. Jego pochodne tworzą grupę leków zwanych kromonami[3]. Związki zawierające rozmaicie podstawiony szkielet chromonu, zwłaszcza zawierające grupy hydroksylowe i eterowe, spotykane są powszechnie w świecie roślinnym[4][5]. Niektóre z tych pochodnych – flawony i flawonole – stanowią wydzielone grupy flawonoidów.
Przypisy
- ↑ Chromone, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 10286 [dostęp 2022-06-06] (ang.).
- ↑ Angelika AnnaA.A. Adamus-Grabicka Angelika AnnaA.A., Porównanie aktywności przeciwnowotworowej pochodnych pirazolin skondensowanych z chromanonem lub flawanonem: synteza i badanie właściwości fizykochemicznych [online], Wydział Farmaceutyczny Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, 2020, s. 19 [dostęp 2022-06-06] .
- ↑ RafałR. Olszanecki RafałR., PawełP. Wołkow PawełP., JacekJ. Jawień JacekJ., Farmakologia, RyszardR. Korbut (red.), wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 408–409, ISBN 978-83-200-5368-5, OCLC 1005168949 .
- ↑ G.P.G.P. Ellis G.P.G.P. (red.), Chemistry of Heterocyclic Compounds: Chromenes, Chromanones, and Chromones, Hoboken, NJ, USA: John Wiley & Sons, Inc., 1977, DOI: 10.1002/9780470187012, ISBN 978-0-470-18701-2, OCLC 212172412 (ang.). Brak numerów stron w książce
- ↑ S.T.S.T. Saengchantara S.T.S.T., T.W.T.W. Wallace T.W.T.W., Chromanols, chromanones, and chromones, „Natural Product Reports”, 3, 1986, s. 465, DOI: 10.1039/np9860300465 [dostęp 2022-06-06] (ang.).
