Czapla srokata
Egretta picata[1] | |||
(Gould, 1845) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ptaki | ||
Podgromada | Neornithes | ||
Infragromada | ptaki neognatyczne | ||
Rząd | pelikanowe | ||
Podrząd | czaplowce | ||
Rodzina | czaplowate | ||
Rodzaj | Egretta | ||
Gatunek | czapla srokata | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
występuje przez cały rok poza okresem lęgowym | |||
| |||
|
Czapla srokata[5] (Egretta picata) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje w przybrzeżnych rejonach monsunowej północnej Australii, a także na Nowej Gwinei i w środkowej Indonezji. Nie jest zagrożony.
- Systematyka
- Gatunek ten opisał w 1845 roku John Gould, nadając mu nazwę Ardea (Herodias) picata. Jako miejsce typowe autor wskazał Port Essington w północnej Australii[2][6]. Obecnie gatunek umieszczany jest w rodzaju Egretta[5][7]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][7].
- Morfologia
- Czapla niewielkich rozmiarów, białe gardło i szyja kontrastują z ciemnym upierzeniem skrzydeł i tułowia. Żółte nogi. U osobników młodocianych cała głowa jest biało upierzona[8].
- Długość ciała: 43–55 cm; masa ciała 210–372 g[8].
- Zasięg występowania
- Północna Australia, południowy Celebes; poza sezonem lęgowym także Nowa Gwinea, Moluki, Tanimbar[8] i Timor[4].
- Ekologia
- Zamieszkuje mokradła i łąki. Zjada ryby, żaby, kraby, owady i różne drobne zwierzęta wodne. Gniazduje w koloniach, często w towarzystwie innych czapli, na namorzynach lub innych drzewach.
- Status
- W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN czapla srokata jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku, BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny[4].
Przypisy
- ↑ Egretta picata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Pied Heron (Egretta picata). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
- ↑ a b c d e D. Lepage: Pied Heron Egretta picata. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-04]. (ang.).
- ↑ a b c Egretta picata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 - czaplowate - Herons (Wersja: 2020-06-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-11-04].
- ↑ J. Gould. Descriptions of four New Species of Birds from Australia. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 13, s. 62, 1845. (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c Handbook of the Birds of the World. Josep del Hoyo, Andrew Elliott & Jordi Sargatal (red.). T. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992, s. 409. ISBN 84-87334-10-5. (ang.).
Bibliografia
- S. Marchant, P.J. Higgins, J. Davies (ilustrator): Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Cz. 1: Ratites to Ducks. Melbourne: Oxford University Press, 1991. ISBN 0-19-553244-9.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- SNL: hvithalshegre