Debiut gońca

W tym artykule użyto notacji algebraicznej w celu opisania szachowych posunięć.

	a	b	c	d	e	f	g	h
8									8
7									7
6									6
5									5
4									4
3									3
2									2
1									1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Debiut gońca (C23–C24)

Debiut gońca – otwarcie szachowe powstające po posunięciach:

1. e4 e5
2. Gc4.

Jest to jeden z najwcześniej znanych debiutów; analizowali go już Ruy López oraz Luis Lucena. Białe atakują piona na f7 oraz kontrolują pole d5. Poprzez nie zdecydowanie się na przedwczesny ruch skoczka na f3, zachowują możliwość zagrania ruchu f2–f4.

Idea wystawienia pionka f2 na f4 występuje także w partii wiedeńskiej oraz w gambicie królewskim, przez co często dochodzi między nimi do transpozycji. Częsta jest także transpozycja do partii włoskiej. Debiut gońca może też prowadzić do szewskiego mata.

W XX wieku popularność debiutu na wysokim poziomie gry spadła, jednak do dziś okazjonalnie pojawia się on w grach arcymistrzów, głównie jako element zaskoczenia. Największym propagatorem debiutu gońca był szachista Weaver Adams. W swojej książce White to Play and Win z 1939 roku stwierdził, że po 1.e4 e5 2.Gc4 już od drugiego ruchu białe muszą wygrać. Nie umiał on jednak udowodnić tego w grze z silniejszymi graczami i końcowo porzucił debiut gońca na rzecz partii wiedeńskiej, wysuwając to samo twierdzenie na jej temat. Z graczy utytułowanych po II wojnie światowej tylko Bent Larsen używał tego otwarcia w dużej ilości. Niemniej jednak debiut dosyć często występuje w grach amatorskich.

W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych debiut gońca jest oznaczony kodami ECO C23 oraz C24.

• Adams, Weaver W. (1939). White to Play and Win. ISBN 978-0-923891-83-1.
• Hooper, David orax Kenneth Whyld (1996). The Oxford Companion to Chess. ISBN 0-19-280049-3.

• Chess Opening Explorer: 1. e4 e5 2. Bc4 (ang.)