Dramat symboliczny

Dramat symboliczny – utwór sceniczny, którego główną cechą jest odejście od dosłowności. Świat przedstawiony dramatu nie odzwierciedla konkretnych faktów społecznych; jego podstawowym budulcem jest symbol i niedopowiedzenie, nadrzędnym celem jest zaś wyrażenie podstawowych sytuacji humanistycznych w perspektywie metafizycznej.

Dramat symboliczny często wykorzystywał formę prozy poetyckiej i rozbudowanych, „artystycznych” didaskaliów, a na płaszczyźnie treści – wątków baśniowych i historycznych.

Za dwóch najwybitniejszych twórców dramatu symbolicznego uważa się Augusta Strindberga oraz Maurice Maeterlincka, laureata Literackiej Nagrody Nobla.

Przykłady:

Wyzwolenie, Wesele – Stanisława Wyspiańskiego
Ślepcy, Intruz, Wnętrze – Maurice Maeterlincka
Wenedzi Antoniego Langego
Gra snów, Sonata widm Augusta Strindberga
W mroku złotego pałacu, czyli Bazillissa Teofanu, Kniaź Patiomkin Tadeusza Micińskiego