Edmund Kossowski
Data i miejsce urodzenia | 25 października 1920 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 13 czerwca 2002 |
Typ głosu | bas |
Gatunki | opera |
Zawód | śpiewak operowy, pedagog |
Odznaczenia | |
Edmund Kossowski (ur. 25 października 1920 w Osieku Wielkopolskim, zm. 13 czerwca 2002 w Warszawie) – polski śpiewak operowy (bas), pedagog.
Życiorys
Syn Walentego[1][2]. Przez kilka lat, w tym podczas nauki w Państwowym Gimnazjum w Wolsztynie, uczył się gry na skrzypcach. Szkołę ukończył w 1939. Od 1941 rozpoczął w Krakowie naukę śpiewu. Jego nauczycielem do 1948 był Bronisław Romaniszyn. W 1948 ukończył też (uzyskał absolutorium) studia w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej.
Debiut sceniczny Edmunda Kossowskiego miał miejsce w 1945 roku na deskach krakowskiego Teatru Muzycznego (wykonywał partię Dziemby w Halce). Nawiązał też współpracę z Operą Wrocławską, a właściwie kierującym nią Stanisławem Drabikiem, który w latach 1945–1946 powierzał mu role w Halce i Verbum nobile Stanisława Moniuszki oraz w operze Rigoletto Verdiego. Później, przez lata 1946–1948, współpracował z Walerianem Bierdiajewem, który kierował wówczas Krakowskim Towarzystwem Operowym. Następnym miejscem pracy Kossowskiego była Opera Poznańska, której był solistą do 1954.
Po zdobyciu III nagrody na 1. Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Tuluzie (1954)[3], był zapraszany i śpiewał na wielu scenach Francji. Po powrocie do Polski został solistą Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie śpiewał od 1954 do 1965. W tym czasie występował też w Bazylei, gdyż dyrekcja tamtejszego Teatru Operowego podpisała z nim umowę na stałe występy w latach 1958–1961. Jego śpiew uświetniał też uroczystości związane z 500. rocznicą założenia Uniwersytetu w Bazylei. Kossowski śpiewał tytułową rolę w wystawionej z tej okazji operze Borys Godunow.
W czasie swojej kariery występował na ważniejszych scenach niemal całej Europy. Śpiewał podczas spektakli operowych (opanował ponad 60 różnych partii wokalnych), ale również na różnego rodzaju koncertach i festiwalach, na których wykonywał także utwory kompozytorów współczesnych (oprócz arii operowych jego repertuar obejmował też ok. 50 partii oratoryjnych i wiele pieśni).
Przez długi okres (od 1972 do 1997) nauczał młodych śpiewaków w warszawskiej Akademii Muzycznej. W 1975 objął tam kierownictwo katedry wokalistyki, a w 1981 otrzymał tytuł profesorski.
Był mężem Marii Janiny z domu Tesarz (1924–2016), z którą miał syna Janusza (1945–2003)[4][5].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym (kwatera S-II-3-8-16)[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (4 maja 1995)[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (31 stycznia 1953)[2]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[6]
Nagrody
- III nagroda na 1. Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Tuluzie (1954)[3]
- Wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wokalistyki (1955)[7]
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki (1975, 1985)
Dyskografia (wybór)
- LP 10" Arie z oper Edmund Kossowski [PN Muza L 0043]
- LP 10" Schubert - Pieśni z cyklu Podróż zimowa Edmund Kossowski [PN L 0107]
- śpiew (ścieżka dźwiękowa telewizyjnego filmu z muzyką Franciszka Schuberta Ballada młyńskiego koła z 1971
Przypisy
- ↑ a b M.P. z 1995 r. nr 33, poz. 382 „za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury”.
- ↑ a b M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
- ↑ a b Palmarès des précédentes éditions du Concours International de Chant de Toulouse [online], theatreducapitole.fr [dostęp 2022-01-12] (fr.).
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-12-13] .
- ↑ Edmund Marian Kossowski, 1920–2002 [online], www.myheritage.pl [dostęp 2023-12-13] .
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
- ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 2024-07-05. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-05].
Bibliografia
- E.Kossowski w Polskim Centrum Informacji Muzycznej
- E.Kossowski w bazie filmpolski.pl
- E.Kossowski w e-teatr.pl
- Encyklopedia PWN - Muzyka; PWN Warszawa 2007, s. 403.
Linki zewnętrzne
- Edmund Kossowski na zdjęciach w bibliotece Polona
- PWN: 3926220
- ETP: 3215