Fritz Martini

Fritz Martini (ur. 5 września 1909 w Magdeburgu, zm. 5 lipca 1991 w Stuttgarcie) – niemiecki literaturoznawca i germanista.

Od 1933 był członkiem NSDAP^[1]. W 1939 habilitował się na Uniwersytecie w Hamburgu, a w 1943 został profesorem literatury niemieckiej na Politechnice w Stuttgarcie, jako następca Hermanna Ponga^[1]. Publikował głównie studia i prace syntetyczne dotyczące literatury niemieckiej różnych okresów dziejowych. Swoje stanowisko podsumował w kilkukrotnie wznawianej pracy z 1949, zatytułowanej Deutsche Literaturgeschichte. Von den Anfängen bis zur Gegenwart^[2]. Był założycielem rocznika Niemieckiego Towarzystwa Schillera, który redagował przez wiele lat^[1].

Jest często traktowany w opracowaniach jako przykład kariery, która trwała nieprzerwanie w i po okresie III Rzeszy, która mogła odnieść sukces tylko dzięki zdolności adaptacji naukowej i naukowo-politycznej. Przyczynił się m.in. do nominacji Hansa Schwertesa (pseud. Hans Ernst Schneider), który był mocno zaangażowany w działalność nazistowską. Włożył duży wkład do serii książkowej Von Deutscher Art in Sprache und Dicht o silnie antysemickim charakterze (1941). Umożliwił jednak wygnanej żydowskiej uczonej, Käte Hamburger, powrót do środowiska naukowego w Niemczech i jej habilitację w 1957^[1].

Najważniejsze dzieła:

• Heinrich v. Kleist und die Geschichtliche Welt (1940),
• Das Bauerntum im deutschen Schriftum von der Anfängen bis zum 16 Jh. (1944),
• Was war Expressionismus? (1948),
• Deutsche Literaturgeschichte. Von den Anfängen bis zur Gegenwart (1949),
• Interpretaiionen deutscher Prosa von Nietzsche bis Benn (1954),
• Deutsche Literatur im bürgerlichen Realismus, 1848-1898 (1962)^[2].