Illinois Jacquet

Illinois Jacquet

Illinois Jacquet (1947)
Imię i nazwisko	Jean-Baptiste Illinois Jacquet
Data i miejsce urodzenia	30 października 1922 Broussard
Data i miejsce śmierci	22 lipca 2004 Nowy Jork
Instrumenty	saksofon, fagot
Gatunki	jazz (swing, bebop), jump blues
Zawód	muzyk
Aktywność	1941–2004
Wydawnictwo	Aladin, Savoy, RCA, Clef, Verve, Mercury, Epic, Prestige, Atlantic
Powiązania	Norman Granz
Instrument
Saksofon tenorowy
Multimedia w Wikimedia Commons

Jean-Baptiste Illinois Jacquet (ur. 30 października 1922 w Broussard, zm. 22 lipca 2004 w Nowym Jorku)^[1] – amerykański muzyk jazzowy, saksofonista, fagocista, kompozytor i bandlider. Jego partia solowa w utworze Flying Home, nagranym w 1942 przez big-band Lionela Hamptona, jest uznawana za pierwsze saksofonowe solo w muzyce rhythm and bluesowej^[1] oraz jedno z najbardziej znanych w historii jazzu^[2].

Jego matka, Marguerite Trahan, była Indianką z plemienia Siuksów^[4]. Natomiast ojciec, Gilbert Jacquet, pochodził z rodziny francusko-kreolskiej. Pracował na kolei i dorywczo jako muzyk, lider zespołu. Kiedy Jean-Baptiste był niespełna rocznym niemowlęciem, jego rodzice wraz z sześciorgiem dzieci przenieśli się z Luizjany do Houston w Teksasie^[2].

Już w wieku trzech lat zaczął występować na estradzie, stepując do muzyki zespołu swojego ojca^[4]. Jego bracia grali na instrumentach – Russell na trąbce, a Linton na perkusji. Jako nastolatek i on zaczął grać na bębnach. W szkole średniej zmienił instrument na saksofon altowy. Mając piętnaście lat grał w lokalnej orkiestrze tanecznej Milta Larkina^[2].

W 1939 wyjechał do Los Angeles. Tam poznał pianistę Nat „King” Cole’a, z którego triem niekiedy występował. W 1940 King przedstawił go wibrafoniście i bandliderowi Lionelowi Hamptonowi, który zaangażował go swojej orkiestry, prosząc by zamienił saksofon altowy na tenorowy. W 1942, mając niespełna dwadzieścia lat, nagrał swoje słynne solo w utworze Flying Home, które uczyniło go gwiazdorem saksofonu tenorowego, a sam utwór – przebojem. Jego następcy w big-bandzie Hamptona, m.in. Arnett Cobb i Dexter Gordon, uczyli się na pamięć tej solówki, żeby wykonywać ją na koncertach. Po odejściu z zespołu Hamptona był wiodącym solistą w orkiestrach Caba Callowaya (1943–1944) i Counta Basie’ego (1945–1946)^[1]. 2 lipca 1944 wziął udział w pierwszym koncercie pn. „Jazz at the Philharmonic” (JATP), zorganizowanym w Los Angeles przez impresaria jazzowego Normana Granza^[5]. Był to początek cyklu imprez JATP, które rychło przekształciły się w wielkie przedsięwzięcie, skupiające największe gwiazdy jazzu i trwające przez kilka dziesięcioleci.

W latach 50. uczestniczył w szeregu tras koncertowych JATP i regularnie nagrywał. W następnym dziesięcioleciu sięgnął po fagot, grając na nim od czasu do czasu, zazwyczaj w wolnych utworach takich jak np. standard Theloniousa Monka Round Midnight. W latach 60. i 70. występował głównie ze swoimi małymi zespołami, często koncertując w Europie. W 1982 otrzymał zaproszenie z Uniwersytetu Harvarda na prowadzenie wykładów z historii jazzu^[2]. Dzięki nim przyznano mu status artysty rezydenta jako pierwszemu muzykowi jazzowemu w dziejach tej uczelni^[3]. Oprócz wykładów prowadził na niej przez wiele lat kursy mistrzowskie. W 1985 studenci przekonali go do założenia big-bandu, który w rezultacie prowadził z przerwami do końca życia^[1].

Występował w Białym Domu, grając dla prezydentów Stanów Zjednoczonych – Jimmy’ego Cartera i Ronalda Reagana^[3]. W 1993 na trawniku przed Białym Domem zagrał w duecie z Billem Clintonem utwór C-Jam Blues podczas prezydenckiego balu inauguracyjnego^[3].

Po raz ostatni wystąpił dla publiczności 16 czerwca 2004, grając ze swoim big-bandem w Lincoln Center w Nowym Jorku^[2]. Sześć dni później zmarł na zawał serca w swoim domu w tamtejszej dzielnicy Queens. Miał 81 lat. Został pochowany na nowojorskim cmentarzu Woodlawn w Bronksie^[6]

Był dwukrotnie żonaty^[4]. Pierwsza małżonka nosiła imię Jacqueline, druga zaś – Barbara i była fotomodelką–celebrytką, zajmowała się także filantropią oraz handlem nieruchomościami. Zmarła na raka płuc w wieku 66. lat^[7]. Miał z nią córkę Pamelę, po mężu Davis^[a]. Po rozwodzie z Barbarą związał się z Carol Scherick. Była jego długoletnią menadżerką i towarzyszką życia. Mieszkali razem przez dwadzieścia lat aż do jego śmierci^[4].

• 1951
  • Battle Of The Saxes featuring Illinois Jacquet and Lester Young (Aladdin)
  • Illinois Jacquet: Collates (Mercury)
• 1952 Illinois Jacquet: Collates, No. 2 (Mercury)
• 1953
  • Jazz by Jacquet (Clef)
  • Jazz Moods by Illinois Jacquet (Clef)
• 1954
  • Illinois Jacquet and His Tenor Sax (Aladdin)
  • The Kid and the Brute – Illinois Jacquet and Ben Webster (Verve)
• 1956 Illinois Jacquet – Swing’s the Thing (Clef)
• 1962 Illinois Jacquet and His Orchestra (Epic)

• 1969
  • The Soul Explosion (Prestige)
  • Illinois Jacquet – The Blues; That's Me! (Prestige)
• 1983 Jazz at the Philharmonic – Blues In Chicago 1955 (Verve)
• 1994
  • Flying Home – The Best Of The Verve Years (Verve)
  • Illinois Jacquet and His All Star New York Band (JSP)
  • Jazz At The Philharmonic – The First Concert (Verve)
• 1996 The Complete Illinois Jacquet Sessions 1945–1950 (Mosaic) – 4 CD
• 2002
  • The Illinois Jacquet Story 1944–1951 (Proper)
  • Jumpin’ at Apollo – 1945–1947 (Delmark)
• 2002 Bottoms Up – Illinois Jacquet – The Complete Black & Blue Sessions (Black & Blue Records)
• 2006 Swingin’ Live with Illinois Jacquet – His Final Performance (Jacquet Records) – 2 CD
• 2007 Illinois Jacquet – Flying Home (BMG/RCA)
• 2014 Live in Burghausen 1996 (Squatty Roo Records)

• 1960 Count Basie – String Along with Basie (Roulette)
• 1962 Lionel Hampton – Hamp’s Golden Favorites – Lionel Hampton and His Orchestra (Decca)
• 1967 Count Basie – Half a Sixpence (Dot)
• 1972 Newport in New York ’72 – The Jam Sessions – Vols 3 and 4 (Cobblestone)
• 2006 Lionel Hampton – Lionel Hampton – Flying Home – 1942–1945 (Decca/MCA)

• W 1943 jako członek orkiestry Caba Callowaya pojawił się na ekranie w muzycznym filmie fabularnym Stormy Weather z Leną Horne w roli głównej.
• Wystąpił w wyprodukowanym przez Normana Granza krótkometrażowym filmie dokumentalnym Jammin' The Blues w reż. Gjona Mili. W 1944 obraz otrzymał nominację do nagrody Oscara.
• Arthur Elgort zrealizował o nim film dokumentalny Texas Tenor – The Illinois Jacquet Story, zaprezentowany w 1991^[2].

21 maja 2004 słynna The Julliard School nadała mu tytuł doktora honoris causa w dziedzinie muzyki^[2].

• Illinois Jacquet, allmusic.com
• Centenary Celebration – Jean-Baptiste „Illinois” Jacquet (1922–2004), Jazz in Europe
• Biography of Illinois Jacquet, Ilinois Jacquet Foundation