Irisbus CityClass

Iveco 491 CityClass

Irisbus CityClass w Trieście
Dane ogólne
Inne nazwy	Iveco CityClass Irisbus CityClass
Producent	Iveco Bus
Premiera	1996
Lata produkcji	1996–2008
Miejsce produkcji	Włochy, Flumeri
Dane techniczne
Typy nadwozia	Niskopodłogowy
Układ drzwi	2-2-0 2-2-2
Liczba drzwi	2 lub 3
Silniki	Fiat 8360.46V/Fiat 8469.21S/Iveco Cursor 8F2B/Iveco Cursor 8CNGF2BE
Moc silników	245 KM 270 KM 290 KM 380 KM 200 kW (272 KM)
Multimedia w Wikimedia Commons

Iveco CityClass to autobus miejski, podmiejski i podmiejski wprowadzony na rynek przez dział autobusów Iveco w 1997 r., a w 2000 r. przemianowany na Irisbus. Jest to odpowiednik Irisbus Agora (Renault) we Francji. Zastępuje autobus miejski Iveco 490 TurboCity UR Green, później zastąpiony przez Irisbus Citelis.

Jak zwykle w Iveco, CityClass jest dostępny w dwóch wersjach: autobus miejski serii 491 i autobus podmiejski serii 591, a także w różnych długościach: 10,80 m, 12 m i przegubowy 18 m.

Iveco CityClass zostało zaprezentowane profesjonalistom i szerokiej publiczności w 1995 roku podczas Salonu Samochodowego w Paryżu. Był sprzedawany pod numerem MY 1997. W 2000 r. przemianowano go na Irisbus, po połączeniu oddziałów autobusów IVECO-RVI, i pozostawał w produkcji do 2008 r. Wyprodukowano łącznie 10 000 sztuk, w tym ponad 7 000 we Włoszech.

Projekt CityClass został stworzony w latach 90. przez włoskiego projektanta Giorgetto Giugiaro^[1] i został zaprezentowany publiczności w 1996 roku, aby zastąpić Iveco Turbocity.

W 2001 roku ALTRA, we współpracy z Ansaldo Ricerche, Sapio, International Fuel Cells, Exide, T_V i Centro Ricerche Fiat oraz przy wsparciu włoskiego Ministerstwa Środowiska i Piemontu, opracowała wersję z trakcją elektryczną zasilaną wodorem wprowadzanym do kursował w Turynie na zlecenie GTT i był używany także podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2006 roku. Był to pierwszy włoski autobus wodorowy^[2].

Iveco 491 CityClass był produkowany i sprzedawany w latach 1997–2000.

Pod koniec 1999 roku logo Iveco na osłonie chłodnicy CityClass zostało zastąpione delfinek Irisbus i pozostanie w Europie do 2008 roku.

Model CityClass, którego we Włoszech wyprodukowano ponad 7 000 sztuk, jest niewątpliwie najbardziej dystrybuowanym autobusem miejskim w Europie. Oprócz dużych włoskich miast, takich jak Mediolan, Rzym, Genua i Turyn, gdzie jego dystrybucja jest niemal monopolistyczna, obsługuje wszystkie publiczne (i prywatne) usługi transportowe we Włoszech. CityClass znalazł także szerokie rynki zbytu za granicą: w Szwajcarii, Francja, Niemcy, Rumunia, a zwłaszcza w Hiszpania i Grecja. W większości miast w Hiszpania najbardziej rozpowszechnioną we flocie transportu miejskiego jest CityClass, zbudowana przez hiszpańskie firmy Castrosua, Hispano Carrocera i Noge.

Grupa Fiat i jej oddział samochodów ciężarowych i autobusów Iveco zwróciły uwagę na ochronę środowiska poprzez najnowocześniejsze badania nad zmniejszeniem zużycia paliwa i filtracją gazów spalinowych, których pierwsze urządzenia datowane są na rok 1980. W lutym 1999 r. miasto Turyn uruchomiło projekt „autobusu wodorowego”. W listopadzie tego samego roku włoskie Ministerstwo Środowiska zatwierdziło ten projekt oraz Tymczasowe Stowarzyszenie Spółek (ATI), które miało być odpowiedzialne za jego realizację. W skład ATI wchodziło sześć spółek: GTT (dawny ATM – miejski zarząd transportu miejskiego stolicy Piemontu), Iveco (drugi co do wielkości producent autobusów na świecie), Sapio (jeden z głównych włoskich producentów gazów technicznych i medycznych), CVA – Compagnia Valdostana delle Acque SpA (producent odnawialnej energii elektrycznej), ENEA – Ente per le Nuove tecnologie, l'Energia e l'Ambiente (Publiczne Centrum Badań nad Innowacjami i Zrównoważonym Rozwoju), Ansaldo Ricerche (dział badań Ansaldo grupa). Projekt sfinansowało włoskie Ministerstwo Środowiska, a Centro Ricerche Fiat sfinansowało jego realizację w jednym ze swoich modeli autobusów.

Tworząc Irisbus w 1999 r., Iveco rozpoczęło ambitny projekt autobusu miejskiego napędzanego wodorem, w systemie zwanym ogniwem paliwowym. Prototyp zbudowano i przetestowano w 2002 roku o kodzie VIN ZGA482.E0E0E0.00001. Testy, nadzorowane przez włoskie Ministerstwo Transportu i Środowiska, trwały 2 lata. W tym czasie wyprodukowano trzy 12-metrowe autobusy CityClass Fuel Cell. Po zatwierdzeniu prototypu we Włoszech autobusy te zostały dostarczone 1 listopada 2004 roku przedsiębiorstwom komunikacji miejskiej w Turynie, Barcelonie i Niemczech (Monachium)^[3].

Turyn CityClass można było zobaczyć w służbie podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2006 roku. Jego autonomia wynosiła 12 godzin przy prędkości 60 km/h. Mógł pomieścić 73 pasażerów, w tym 21 na miejscach siedzących, 51 stojących i 1 na wózku inwalidzkim PMR. Miał 9 butli z wodorem, w sumie 1260 litrów przy 200 barach.

Pomyślnie przetestowano także prototyp CityClass z silnikiem hybrydowym.

Iveco CityClass był dostępny w trzech różnych długościach (10,8 m, 12 m lub 18 m) i miał 2,50 m szerokości. W wersji standardowej mógł przewozić od 88 do 108 osób, a w wersji przegubowej 140 osób.

Wszystkie modele CityClass wyposażone są w 2, 3 lub 4 drzwi boczne, wyświetlacz kierunkowskazów przednich i bocznych, ABS i ASR, instalację stereo, mikrofonu i radia, klimatyzację. Dostęp na pokład dla osób niepełnosprawnych jest ułatwiony dzięki systemowi bocznego przechylania nadwozia, Kneeling. Dostępna jest podjazd dla wózków inwalidzkich.