Język staroirlandzki
Obszar | Irlandia, Szkocja, Wyspa Man, część Walii | ||||
---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących | język wymarły | ||||
Pismo/alfabet | łacinka, pismo ogamiczne | ||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
Kody języka | |||||
ISO 639-1 | – | ||||
ISO 639-2 | sga | ||||
ISO 639-3 | sga | ||||
IETF | sga | ||||
Glottolog | oldi1245 | ||||
Linguist List | sga | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język staroirlandzki, język staroiryjski – wymarły język z grupy celtyckiej. Najstarsza forma języków goidelskich, dla której istnieje znaczny korpus tekstowy. Pochodzi z języka prairlandzkiego. Wywodzą się z niego współczesne języki: irlandzki, szkocki i manx. Używany między VI a X wiekiem naszego tysiąclecia, po czym przekształcił się w dialekty średnioirlandzkie.
Po raz pierwszy zaświadczony na marginesach religijnych manuskryptów łacińskich z VI wieku.
Bibliografia
- Patrizia de Bernardo Stempel, Jonathan Slocum: Old Irish Online. Series Introduction. University of Texas at Austin. [dostęp 2012-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-21)].
- p
- d
- e
kontynentalne |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
wyspiarskie |
| ||||||
mieszane z elementem celtyckim | |||||||
prajęzyk |