Język urartyjski
Język urartyjski (język alarodyjski, język chaldejski)[1] – wymarły język z rodziny paleokaukaskiej, używany przez ludność starożytnego państwa Urartu w IX–VI w. p.n.e.[1] Znany z kilkuset zapisanych nowoasyryjskim pismem klinowym inskrypcji skalnych[1] i glinianych tabliczek znajdowanych w Anatolii, Syrii, Mezopotamii. Wykazuje związki z językiem huryckim[1]. Wywodzi się zapewne z tego samego prajęzyka, co hurycki[2].
Podobnie jak kultura hurycka, także i urartyjska miała znaczący wpływ na sąsiednie kultury. Po Urartyjczykach pozostały nazwy miejscowe, chociażby góry Ararat.
Język urartyjski odczytał Johannes Friedrich, który w 1933 wydał jego pierwszą gramatykę[2].