Julian Lindenszat
kapitan lekarz | |
Data i miejsce urodzenia | 6 listopada 1888 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | między 16 a 19 kwietnia 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | suwalski pułk strzelców |
Stanowiska | naczelny lekarz pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Późniejsza praca | lekarz |
Julian Srul Lindenszat vel Meyer (ur. 6 listopada 1888 w Warszawie, zm. między 16 a 19 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – doktor nauk medycznych, kapitan lekarz rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].
Życiorys
Syn Samuela i Racheli z Hufnaglów[3]. Studiował medycynę w Heidelbergu i Charkowie. Absolwent Wydziału Medycznego w Heidelbergu z wyróżnieniem - magna cum laude - o czym poinformowała ówczesna prasa[4]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 lutego 1920 został awansowany do stopnia kapitana lekarza, służył wtedy w suwalskim pułku strzelców[5]. 24 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana w grupie oficerów „z byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej” z dniem 1 kwietnia 1920. Pełnił wówczas służbę w szpitalu Twierdzy Grodno[6]. Następnie przeniesiono go do szpitala wojskowego w Grudziądzu i Warszawie[3].
W 1922 był naczelnym lekarzem 81 pułku piechoty. W stopniu kapitana lekarza przeniesiony do rezerwy. W 1924 jako kapitan lekarz rezerwy (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 406 lokatą) był przydzielony do 1 batalionu sanitarnego[7]. W 1934 posiadał 217 lokatę wśród kapitanów sanitarnych rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, był przydzielony do kadry zapasowej 1 Szpitala Okręgowego i podlegał pod PKU Warszawa Miasto III[8][9].
Znany warszawski lekarz dermatolog[10]. Prowadził prywatną praktykę lekarską, w 1925 jego gabinet zlokalizowany był na ul. Chmielnej 35[11], a następnie w latach 1930–1939 na Marszałkowskiej 111 (Światowid)[12] w Warszawie. Zajmował się chorobami wenerycznymi, skórnymi i „niemocą płciową”. Przyjmował również w Lecznicy Centralnej na Marszałkowskiej 131[13]. Należał do Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej i był uprawniony do głosowania do Rady Izby[14].
Podczas kampanii wrześniowej został zmobilizowany. 3 września wyruszył w kierunku Brześcia. Wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 032/1 poz. 42 nr akt 2852[15] z 14 kwietnia 1940[1]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z 22.05.1943 pod numerem 2791. Przy szczątkach Juliana Lindenszata znaleziono książeczkę oficerską MSWojsk, prawo jazdy[16][17]. Figuruje na liście AM-240-2791 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-102-02791. Na liście PCK figuruje jako Srul Julian. Nazwisko Lindenszata znajduje się na liście ofiar (pod nr 02791) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 159, w Nowym Kurierze Warszawskim nr 154 z 1943 oraz w Nowym Czasie nr 75[18].
21 grudnia 1939 w Nowym Kurierze Warszawskim ukazało się ogłoszenie „Dr. Lindenszat, kapitan rezerwy, wyruszył 3 września do Brześcia poszukiwany przez żonę. Łaskawe wiadomości: EIoktoralna 7 m. 3"[19].
Nazwisko Juliana Lindenszata (jak i innych oficerów Wojska Polskiego wyznania mojżeszowego) zostaje przywoływane w związku z sytuacją związaną z pomnikiem katyńskim w Jersey City[20][21][22].
Życie prywatne
Był żonaty, miał dzieci. Mieszkał w Warszawie na ul Chmielnej 35[14].
Przed 1939 posiadał polisę w Prudential Assurance, po 1997 roszczenie zostało zaspokojone[23].
Upamiętnienie
- Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez prezydenta RP na uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
- Tablica epitafijna na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu – nr 2052[24].
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 460.
- ↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 156 .
- ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 348 .
- ↑ „Nowa Gazeta : poświęcona wszelkim zjawiskom życia społecznego” (R.8, nr 390), 26 sierpnia 1913, s. 1 .
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 7), MSWojsk, 28 lutego 1920, s. 115 .
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 38), MSWojsk., 6 października 1920, s. 955 .
- ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 1022, 1103, .
- ↑ קצינים יהודים בצבא פולין | מוזיאון הלוחם היהודי במלחה"ע ה - 2 [online], מוזיאון הלוחם היהודי במלחמת העולם ה - 2 [dostęp 2019-03-01] .
- ↑ Dziennik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 215, 731 .
- ↑ Lista Żydów - ofiar zbrodni katyńskiej | Virtual Shtetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2019-03-01] .
- ↑ Informator leczniczy Rzeczypospolitej Polskiej oraz przewodnik po uzdrowiskach i letniskach, Warszawa 1925, s. 116.
- ↑ „ABC : pismo codzienne informuje wszystkich o wszystkim” (R.5, nr 229), 18 sierpnia 1930, s. 4 .
- ↑ „Nasz Przegląd : organ niezależny” (R.17, nr 162), 11 czerwca 1939, s. 25 .
- ↑ a b „Dziennik Urzędowy Komisarjatu Rządu na M. Stoł. Warszawę” (R.9, Nr 51, (1356)), Warszawa, 22 sierpnia 1928, s. 7 .
- ↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 668 .
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 240.
- ↑ „Nowy Czas” (R.5, nr 75), Jędrzejów: „Kurier Kielecki”, 2 lipca 1943, s. 1 .
- ↑ „Nowy Kurier Warszawski” (62), 21 grudnia 1939, s. 6 .
- ↑ Pomnik w Jersey City. Kukiz publikuje listę zabitych Żydów [online], www.rp.pl [dostęp 2019-03-01] (pol.).
- ↑ Kukiz o Fulopie: Arogancki, antypolski cham, a do tego Żyd-antysemita, kuriozum [online], wiadomosci.dziennik.pl [dostęp 2019-03-01] .
- ↑ April 19, Sponsored by The National Katyn Memorial Foundation The Embassy of the Republic of Poland - PDF [online], docplayer.pl [dostęp 2019-03-01] .
- ↑ http://www.prudentialreports.com/~/media/Files/P/Prudential-V2/content-pdf/policy-holders-as-at-19-jan-2017-en.pdf
- ↑ Lekarze pochowani na cmentarzu w Katyniu [online], www.oil.org.pl [dostęp 2019-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] .
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1934
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.