Kalinik (Miclescu)

Kalinik

Constantin Miclescu
Metropolita-zwierzchnik Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego
Kraj działania	Rumunia
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1822 Suczawa
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 1886 Bukareszt
Metropolita-zwierzchnik Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego
Okres sprawowania	1875–1886
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rumuński Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1842
Diakonat	23 kwietnia 1843
Prezbiterat	30 listopada 1848
Chirotonia biskupia	2 lutego 1855
Multimedia w Wikimedia Commons

Kalinik, imię świeckie Constantin Miclescu (ur. 16 kwietnia 1822 w Suczawie, zm. 14 sierpnia 1886 w Bukareszcie) – rumuński biskup prawosławny, w latach 1875–1886 zwierzchnik Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.

Pochodził z rodziny bojarskiej. Życie monastyczne rozpoczął w wieku dwudziestu lat w monasterze Huși, składając wieczyste śluby mnisze na ręce biskupa Huși Sofroniusza (swojego stryja^[1]) i przyjmując imię zakonne Kalinik. 23 kwietnia 1843 został wyświęcony na hierodiakona, zaś 30 listopada 1848 – na hieromnicha. Przed 1855 otrzymał godność archimandryty^[2]. W 1851 został przełożonym monasteru Slatina^[2].

2 lutego 1855 został wyświęcony na biskupa Hariupoleos, wikariusza metropolii mołdawskiej. Nadal był przełożonym klasztoru Slatina, pozostał nim do 1858. W Malini otworzył szkołę dla dzieci z rodzin chłopskich. W 1857 zasiadał w mołdawskim dywanie ad-hoc, który oficjalnie podjął inicjatywę zjednoczenia Mołdawii i Wołoszczyzny^[1]. Ponownie kierował monasterem od 1861 do 1863^[2]. Kalinik zyskał zaufanie władcy zjednoczonych księstw naddunajskich Aleksandra Jana Cuzy, gdy poparł zainicjowaną przez niego sekularyzację majątków monasterskich, z tym, że uzyskane w ten sposób ziemie i fundusze powinny służyć rozwojowi miejscowych społeczności, m.in. szkolnictwu^[1].

W 1865 na mocy dekretu księcia Aleksandra Jana Cuzy został ordynariuszem metropolii mołdawskiej. Był jednym z pierwszych hierarchów wyznaczonych na urzędy w ten sposób; ingerencja władcy zjednoczonych księstw naddunajskich wzbudziła protesty części duchowieństwa (tzw. „walka o kanoniczność”)^[1].

Po wymuszonej abdykacji Aleksandra Jana Cuzy w lutym 1866 Kalinik sceptycznie odnosił się do koncepcji powierzenia tronu zjednoczonych księstw władcy z zagranicy. Prawdopodobnie dlatego w kwietniu tego samego roku przyłączył się do spisku mającego na celu secesję Mołdawii^[1]. Brał udział w manifestacji separatystów w Jassach, rozpędzonej przez wojsko na rozkaz jednego z regentów Lascăra Catargiu. Został ranny; życie uratował mu diakon Ion Creangă^[1].

W 1875 metropolita Kalinik objął urząd metropolity-zwierzchnika (rum. mitropolit-primat) Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego. W okresie sprawowania przez niego urzędu na Uniwersytecie Bukareszteńskim utworzony został Wydział Teologiczny, zaś w 1882 powstała drukarnia cerkiewna. Również w okresie sprawowania przez niego urzędu Patriarchat Konstantynopolitański zgodził się na funkcjonowanie autokefalicznego Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego w randze metropolii^[2].