Kazimierz Ilnicki
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | 10 września 1903 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 23 września 1970 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1925–1958 |
Siły zbrojne | Armia Czerwona |
Stanowiska | dowódca 40 pp |
Odznaczenia | |
Kazimierz Ilnicki (ur. 28 sierpnia?/10 września 1903 w Popiełuchach w rejonie winnickim, zm. 23 września 1970 w Dniepropietrowsku) – generał major Armii Czerwonej. Oddelegowany do ludowego Wojska Polskiego w latach 1945–1958.
Życiorys
W 1920 ukończył męskie gimnazjum w Żmerynce, następnie od stycznia 1921 do lutego 1923 na Podolu był kancelistą w cukrowni i dziesiętnikiem leśnym w zakładzie przemysłu drzewnego[1]. Sekretarz gminy w Popiełuchach do 24 września 1925 roku[1], a następnie powołany do Armii Czerwonej. W 1928 skończył Zakaukaską Szkołę Piechoty w Tbilisi, 1930–1931 odbył kurs w Sołniecznogorsku pod Moskwą, potem został dowódcą plutonu, a w grudniu 1931 dowódcą szwadronu[a][1] 64 Kaukaskiego Pułku Kawalerii. Przeniesiony do 66 Kaukaskiego Pułku Kawalerii w którym do 25 lipca 1937 roku pełnił obowiązki dowódcy szwadronu, instruktora jazdy konnej, komendanta szkoły podoficerskiej i pomocnika szefa sztabu pułku[1]. W ramach czystek stalinowskich w lipcu 1937 zwolniony do rezerwy, pracował w Dniepropietrowsku w cegielni jako pomocnik dyrektora zaopatrzenia technicznego, a następnie kierownik zarządu mieszkań[1].
22 czerwca 1941 zmobilizowany w stopniu kapitana, walczył na froncie południowym. W lipcu 1942 został ranny w rękę. We wrześniu 1942 awansowany na majora. Od 23 września 1942 do 28 września 1943 roku był dowódcą zwiadu 12 Dońskiej Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii[2]. Od 13 grudnia 1943 do 28 sierpnia 1944 kursant w szkole kawalerii, a po jej ukończeniu do 11 kwietnia 1945 pełnił obowiązki pomocnika dyrektora ds. przeciwlotniczych w fabryce w Dniepropietrowsku[2].
W kwietniu 1945 skierowany do służby w Wojsku Polskim, pracował w sztabie 11 Dywizji Piechoty, w którym do 7 stycznia 1946 roku był szefem Wydziału II i Wydziału Operacyjnego. Od stycznia do 26 sierpnia 1946 był dowódcą 40 pułku piechoty w Bolesławcu. 19 sierpnia 1946 uchwałą Krajowej Rady Narodowej nr 57 awansowany na pułkownika i mianowany szefem sztabu 8 Dywizji Piechoty w Sanoku[2]. Rozkazem MON nr 1026 z 28 sierpnia 1947 roku wyznaczony na dowódcę 5 Saskiej Dywizji Piechoty. Od listopada 1948 szef sztabu Okręgu Wojskowego nr 4 we Wrocławiu. Od 8 października 1952 do 12 grudnia 1957 roku szef Zarządu X Sztabu Generalnego WP[3]. 25 sierpnia 1956 mianowany generałem majorem Armii Radzieckiej. W styczniu 1958 zakończył służbę w Wojsku Polskim i wrócił do ZSRR.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1956)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (30 maja 1946)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1955)
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”[3]
- Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (1949)
Uwagi
- ↑ Obowiązki te wykonywał do 6 lutego 1932 roku
Przypisy
- ↑ a b c d e Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. s. 21.
- ↑ a b c Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. s. 22.
- ↑ a b Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. s. 23.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 134, poz. 249 „za pełną poświęcenia pracę w akcji siewnej”.
Bibliografia
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 13–15.
- Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. Gubin: Muzeum Gubińskich Pancerniaków, 1988, s. 21–23.
- VIAF: 4052153834751164450009
- PLWABN: 9810547198405606