Kościół św. Michała Archanioła w Grodkowie

Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie

122/54 z 28.08.1954
kościół parafialny
Widok kościoła
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Miejscowość	Grodków
Adres	Warszawska 13
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Michała Archanioła w Grodkowie
Wezwanie	św. Michała Archanioła
Wspomnienie liturgiczne	29 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1268 Data zakończenia budowy 1282 (1839-częściowa regotyzacja kościoła) Aktualne przeznaczenie kościół parafialny Poprzednie wyznanie Najświętszej Maryi Panny
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła
Położenie na mapie Grodkowa Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie
Położenie na mapie Polski Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie
Położenie na mapie województwa opolskiego Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie
Położenie na mapie powiatu brzeskiego Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie
Położenie na mapie gminy Grodków Kościół Św. Michała Archanioła w Grodkowie
50°41′52,5″N 17°22′58,0″E/50,697917 17,382778
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół św. Michała Archanioła – rzymskokatolicki kościół parafialny parafii św. Michała Archanioła w Grodkowie (kościół farny). Parafia należy do dekanatu Grodków w diecezji opolskiej. Do 1473 roku świątynia była pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny.

28 sierpnia 1954 roku, do rejestru zabytków nieruchomych województwa opolskiego został wpisany^[1]

• kościół par. pw. św. Michała Archanioła, k. XIII, XV, XVII, nr rej.: 122/54 z 28.08.1954 (wypis z księgi rejestru).

Wybudowany był w stylu wczesnogotyckim, wzmiankowany już w 1282 roku^[2], obecne prezbiterium z XIII W., w 1449 r. został spalony podczas pożaru, a następnie odbudowany, dobudowano wówczas korpus i wieżę. Wiek XV i XVI służyły rozbudowie kościoła (kaplice i kruchty).^[3] W tedy też zmianie uległo ukształtowanie przestrzenne korpusu naw przekształcając go z hali na bazylikę, według założeń architektonicznych szkoły wrocławskiej, natomiast niskie prostokątne prezbiterium podniesiono do wysokości nawy głównej nie rozbierając wczesnogotyckiego sklepienia pozostawiając nad nim piętrową nie wykończoną nadbudowę. Wojna trzydziestoletnia nie oszczędziła go – został ponownie spalony. Następnie przed rokiem 1671 był odnowiony staraniem biskupa Sebastiana Rostocka. W 1893 roku nastąpiła częściowa regotyzacja kościoła. W obecnej postaci jest to świątynia orientowana trójnawowa w układzie bazylikowym z rzędem kaplic wydłużonym prezbiterium, od zachodu kwadratowa wieża z krenelażami opięta lizenami, zwieńczona ostrosłupową iglicą, wysokości 70 metrów.

Kościół ma wczesnogotyckie prezbiterium o układzie wendyjskim słowiańskim pochodzące z XIII wieku sklepione krzyżowo-żebrowo. Pozostała część kościoła ma układ polski, sklepienia nawy głównej i naw bocznych kolebkowe z dodanymi w 1671 lunetami, uzupełnione w latach 1892–1893 żebrowaniem. Zachowane liczne detale gotyckie m.in. portal zakrystii z XIII w, sakramentarium, fryz arkadowy na murze zewnętrznym, laskowania okien^[3]. Przy prezbiterium znajduje się zakrystia z przełomu XV–XVI wieku. Ołtarz główny w stylu późnego baroku ufundowany został w 1729 roku przez księdza Henryka Schmidta, a wykonany przez rzeźbiarza Michała Kosslera z Niemodlina i malarza Melchiora Franciszka Ansi. W nawie północnej (kaplica druga od wschodu) renesansowy tryptyk z ok. 1600 z płaskorzeźbą przedstawiającą scenę Adoracji w polu środkowym, Zwiastowania i Pokłonu Trzech Króli oraz Nawiedzenia i Obrzezania w polach bocznych. Na rewersie sceny z Pasji^[3]. Ponadto w kościele znajdują się:

• barokowa chrzcielnica marmurowa,
• barokowy prospekt organowy, stalle, konfesjonał, sprzęt liturgiczny i dzwon, który był przelany w 1833 roku i umieszczony nad prezbiterium.
• obrazy manierystyczne i barokowe,
• późnorenesansowe nagrobki rycerskie i barokowe epitafia szlacheckie i mieszczańskie^[3].

Obecne wyposażenie manierystyczno-barokowe^[4][5].