Konstanty Felicjan Szaniawski
Biskup tytularny | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data urodzenia | 24 listopada 1668 | ||
Data i miejsce śmierci | 1 lipca 1732 | ||
Miejsce pochówku | bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie | ||
Biskup krakowski | |||
Okres sprawowania | 1720–1732 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | 11 listopada 1694 | ||
Nominacja biskupia | 25 czerwca 1706 | ||
Sakra biskupia | 20 lutego 1707 | ||
|
Data konsekracji | 20 lutego 1707 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | Józef Szumlański | ||||||
| |||||||
|
Konstanty Felicjan Szaniawski herbu Junosza (ur. 24 listopada 1668, zm. 1 lipca 1732 roku w Lipowcu[1]) – biskup włocławski od 1705, przeniesiony do Krakowa 3 lipca 1720, scholastyk wileński, kanonik warmiński, kanonik warszawski[2], regent kancelarii większej koronnej, duchowny referendarz wielki litewski w 1703 roku[3].
Życiorys
Studiował w Akademii Krakowskiej, gdzie w 1698 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Zwolennik króla Augusta II i panowania Sasów w Polsce. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku[4]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[5]. Pod wpływem biskupa Szaniawskiego August II odwołał swoją abdykację w 1709. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[6]. W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[7].
W trosce o poziom wykształcenia duchowieństwa założył i uposażył w 1726 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach, oraz seminarium w Krakowie na Stradomiu w 1732 r. powierzając jego prowadzenie Misjonarzom. Rozbudował seminarium zamkowe. W zamku biskupów krakowskich w Lipowcu urządził dom poprawczy dla księży. Dla ubogich studentów w Łukowie ufundował Collegium Szaniavianum. Był współfundatorem kościoła pijarów.
Staraniem biskupa w latach 1724–1728 odnowiono zniszczony i spalony przez Szwedów w 1702 r. Zamek Królewski na Wawelu. W 1720 r. ogłosił list pasterski, który następnie pełnił rolę podręcznika pastoralnego. W 1725 r. ogłosił edykt przeciw innowiercom oraz Idea vitae sacerdotalis czyli podręcznik ascezy dla kleru.
Biskup pochowany został w katedrze wawelskiej w kaplicy Bodzentyńskiej, gdzie jeszcze za jego życia stanął pomnik nagrobny z czarnego marmuru autorstwa Kacpra Bażanki.
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 320.
- ↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 426.
- ↑ Urzędnicy centralni i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994, s. 243.
- ↑ [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]
- ↑ Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
- ↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 98.
- ↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 150.
Linki zewnętrzne
- Catholic-Hierarchy (ang.)
- p
- d
- e
Biskupi diecezjalni kujawsko-pomorscy |
|
---|---|
Biskupi diecezjalni kujawsko-kaliscy |
|
Biskupi diecezjalni włocławscy |
|
Biskupi pomocniczy |
|
- p
- d
- e
Biskupi diecezjalni |
|
---|---|
Biskupi pomocniczy |
|
- PWN: 3982459