Léon Young de Blankenheim
 ppłk Léon Young de Blankenheim | |||
| podpułkownik | |||
| Data i miejsce urodzenia | 13 grudnia 1837 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 1863 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | ok. 1855–1863 | ||
| Siły zbrojne | Armia francuska, | ||
| Główne wojny i bitwy | powstanie styczniowe (II bitwa pod Nową Wsią, bitwa pod Brdowem) | ||
| |||
Léon Young de Blankenheim (ur. 13 grudnia 1837 w Chaumont, zm. 29 kwietnia 1863 pod Brdowem) – francuski oficer, podpułkownik w powstaniu styczniowym.
Życiorys
Léon Young de Blankenheim (także jako: Léon Junck de Blankenheim) urodził się 13 grudnia 1837 w Chaumont[1]. Posiadał tytuł hrabiego[2]. Jego rodzicami byli Karl-Mathias (Charles-Mathieu) Junck[a] (pochodzenia pruskiego i naturalizowany we Francji w 1818, kawaler Legii Honorowej) i Camille-Leocadie Audry[1].
Przed 1863 był oficerem armii francuskiej. Był żołnierzem 88 pułku piechoty liniowej, 92 pułku piechoty[1], w stopniu podporucznika służył w szeregach 28 pułku piechoty[3].
Został zwerbowany przez Hotel Lambert, po czym wziął dymisję z armii i jako ochotnik przyłączył się do powstania styczniowego po stronie polskiej[3]. Otrzymał nominację na pułkownika[3][1]. W marcu 1863 powierzono mu dowództwo jednego z trzech oddziałów ochotników tworzonych przez poznański Komitet Działyńskiego[1]. Początkowo działał z oddziałem na ziemi kaliskiej[2]. Po włączeniu ludzi pod komendą Seifrieda, Solnickiego i Oborskiego pułkownik Young de Blankenheim dowodził oddziałem liczącym prawie 100 ludzi[2]. Brał udział w walkach na Kujawach. Brał udział w zwycięskiej II bitwie pod Nową Wsią 26 kwietnia 1863[3][1]. Odznaczył się wtedy odwagą zatknąwszy swoją czapkę na pałasz poprowadził kosynierów do ataku[3]. Trzy dni później 29 kwietnia 1863 mając pod komendą 500 ludzi został zaatakowany przez trzykrotnie liczniejsze siły wroga i poległ w bitwie pod Brdowem w okolicach Sempolina[2][3][1]. Został wtedy postrzelony w klatkę piersiową, rzekomo nie śmiertelnie[2]. Ranny został dobity przez Rosjan którzy dźgnęli go 34 razy bagnetem[2], a ponadto mieli mu też obciąć obie ręce[3]. W tych walkach poległo kilku innych francuskich oficerów[3].
Został pochowany na cmentarzu parafii pw. Św. Wojciecha w Brdowie 5 maja 1863 w licznym pogrzebie[2][3]. Nagrobek odnawiano w 1917, 1958, 2017[1].
W Nowinach Brdowskich, gdzie doszło do bitwy pod Brdowem postawiono pomnik ku czci Léona Younga de Blankenheima oraz innych powstańców, biorących udział w bitwie.
Uwagi
- ↑ Z tego względu niekiedy spotyka się formę „Leon Junck de Blankenheim”.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Grób Leona Younga de Blankenheima. poznan.uw.gov.pl. [dostęp 2021-08-06].
- ↑ a b c d e f g Zygmunt Kolumna: Pamiątka dla rodzin polskich. Krótkie wiadomości o straconych na rusztowaniach, rozstrzelanych, poległych i zmarłych na wygnaniu syberyjskiem i tułactwie ofiar z 1861-1866 roku. Ze źródeł urzędowych, dzienników, jak niemniej z ustnych podań osób wiarygodnych i towarzyszy broni. Część 1. Kraków: 1867, s. 85–86.
- ↑ a b c d e f g h i Imionospis poległych i straconych ofiar powstania roku 1863 i 1864. Lwów: 1865, s. 30–32.
Bibliografia
- Powstanie styczniowe i zesłańcy syberyjscy. Katalog fotografii ze zbiorów Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, t. I, Warszawa 2004
