Leszek Schneider
Data i miejsce urodzenia | 6 sierpnia 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 22 stycznia 1984 |
docent doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: filologia rosyjska | |
Alma Mater | |
Doktorat | 1964 |
Habilitacja | 1974 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | Uniwersytet Jagielloński |
Odznaczenia | |
[potrzebny przypis] |
Leszek Schneider (ur. 6 sierpnia 1925 w Drohobyczu, zm. 22 stycznia 1984 w Krakowie) – polski filolog, rusycysta, językoznawca.
Życiorys
Pochodził z rodziny nauczycieli gimnazjalnych. Od 1937 w rodzinnym Drohobyczu uczęszczał do gimnazjum, a po aneksji miasta przez ZSRR – do „dziesięciolatki” (szkoły dziesięcioklasowej). W 1944 został wcielony do wojska, w 1947 zdemobilizowany w stopniu kaprala. Zamieszkał w Sulęcinie, dokąd została repatriowana jego rodzina; tam w roku 1948 uzyskał maturę[1].
W latach 1948–1952 odbył studia polonistyczno-slawistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był uczniem Kazimierza Nitscha i Jana Janowa. Od roku akad. 1950/1951 przez dwa lata pracował jako młodszy asystent w Zakładzie Języków Ruskich Studium Słowiańskiego UJ, następnie jako lektor w Państwowej Szkole Pracy Społecznej[1], Akademii Sztuk Pięknych[2] oraz na Wydziałach Politechnicznych AGH[1][2]. Na UJ powrócił w 1954, otrzymując stanowisko asystenta w Katedrze Filologii Rosyjskiej, gdzie pracował aż do nagłej śmierci w 1984 roku. Napisaną pod kierunkiem prof. Tadeusza Lehra-Spławińskiego rozprawę doktorską pt. Słowotwórstwo przymiotników odrzeczownikowych w języku staroruskim XI–XVII w. obronił w 1964[1] (według innego źródła w 1967[2]). W 1971 został docentem, a w 1974 na podstawie rozprawy Systemy morfosemantyczne rzeczowników sufiksalnych we współczesnym języku rosyjskim uzyskał habilitację w zakresie językoznawstwa rosyjskiego[1][2]. W macierzystym uniwersytecie pełnił funkcje kierownika Studium Zaocznego Filologii Rosyjskiej (1971–1983) oraz kierownika Zakładu Języka Rosyjskiego (1979/1980). Poczynając od 1957 przez wiele lat był zatrudniony równolegle w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie[1][3]. W latach 1975–1980 pracował też w nowo powstałym Instytucie Filologii Rosyjskiej na Uniwersytecie Śląskim[1], gdzie w latach 1975–1977 kierował Zakładem Języka Rosyjskiego[4]. We wszystkich trzech uczelniach wykształcił ponad stu magistrów i siedmiu doktorów[2]. Był członkiem Komisji Słowianoznawstwa (od 1963) oraz Komisji Językoznawstwa (od 1966) Oddziału PAN w Krakowie[2].
Naukowo zajmował się zarówno językoznawstwem diachronicznym, jak i synchronicznym, głównie rusycystycznym, choć także ruskocerkiewnym, ukrainistycznym i białorutenistycznym[2]. Najwięcej prac poświęcił słowotwórstwu rosyjskiemu. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[5]
Publikacje
Spis wszystkich publikacji: Bibliografia prac docenta doktora habilitowanego Leszka Schneidra. „Slavia Orientalis”. 1984, rocznik XXXIII, nr 2. s. 236–238.
Książki
- Zarys gramatyki historycznej języka rosyjskiego, cz. 1 (1958).
- Słowotwórstwo przymiotników odrzeczownikowych w języku staroruskim XI–XVII w. (1965).
- Język białoruski (seria: „Nauka dla Wszystkich”, 1968).
- Z problematyki słowotwórstwa i morfosemantyki rzeczowników (1974).
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Wiesław Witkowski. Leszek Schneider (06.08.1925–22.01.1984). „Slavia Orientalis”. 1984, rocznik XXXIII, nr 2. s. 235–236.
- ↑ a b c d e f g Wiesław Witkowski: Leszek Schneider. W: Złota księga Wydziału Filologicznego. Jan Michalik (red.), Wacław Walecki (red.). Kraków: Księgarnia Akademicka, 2000, s. 720–721.
- ↑ Historia filologii rosyjskiej na UP w Krakowie. www.wsp.krakow.pl. [dostęp 2012-01-22]. (pol.).
- ↑ Zakład Języka Rosyjskiego Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UŚ. www.ifw.fils.us.edu.pl. [dostęp 2012-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-19)]. (pol.).
- ↑ Lista pamięci Uniwersytetu Jagiellońskiego UJ. www.uj.edu.pl. [dostęp 2012-01-22]. (pol.).