Lucjan Altberg
Data i miejsce urodzenia | 29 sierpnia 1886 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 29 listopada 1967 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | prawnik |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
Lucjan Altberg (Laskowski) (ur. 29 sierpnia 1886 w Płocku, zm. 29 listopada 1967 w Warszawie) – polski prawnik.
Życiorys
Od 1895 uczył się w liceum w Płocku, skąd w roku 1899 musiał przenieść się do liceum w Kaliszu wskutek represji za udział w demonstracji. Od 1904 studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, a od 1905 na uczelniach niemieckich oraz na Uniwersytecie Petersburskim, na którym uzyskał dyplom w 1911. Po nauce praktykował w kancelariach adwokackich w Warszawie i Petersburgu.
W czasie ruchów rewolucyjnych w Rosji zapoczątkowanych w 1917 działał politycznie jako członek Obozu Demokratyczno-Niepodległościowego i w 1918 więziony był przez bolszewików. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej był delegatem Polskiego Czerwonego Krzyża w rozmowach ze stroną radziecką oraz był konsultantem polskich delegacji państwowych na konferencjach w Mińsku i Rydze. Od 1920 adwokat. Po wojnie pracował jako radca prawny.
W czasie II wojny światowej z powodu swojego żydowskiego pochodzenia uwięziony przez władze niemieckie w warszawskim getcie. Przetrwał dzięki ucieczce i przyjęciu fałszywego nazwiska Laskowski, przy którym pozostał po zakończeniu okupacji, pracując dalej jako radca prawny i arbiter Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. Specjalizował się w zakresie prawa inwestycyjnego oraz prawa budowlanego.
Spoczął na warszawskim cmentarzu ewangelicko-reformowanym (kwatera 6-2-14)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)[2]
Przypisy
Bibliografia
- Kijas A., Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Instytut Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie 2000. ISBN 83-211-1340-0