Ludomir Frezer
porucznik kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | 31 marca 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 6 maja 1959 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1915–1916 |
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Formacja | Armia Wielkopolska |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | powstanie wielkopolskie |
Odznaczenia | |
Ludomir Frezer (ur. 31 marca 1893 w Brzyskorzystewku, zm. 6 maja 1959 w Iwnie) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i oficer kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Jarosława i Józefy z d. Mlicka[1]. Student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmobilizowany 5 listopada 1915 do armii niemieckiej. Zwolniony na początku 1916 jako niezdolny do służby. Od 20 stycznia do 18 lutego 1919 brał udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył pod dowództwem kpt. Pawła Cymsa na odcinku Strzelno, Inowrocław, Jankowo i Żnin. Następnie żołnierz 1 pułku ułanów wielkopolskich, z którym brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej[2] .
Szczególnie zasłużył się 23 września 1920 podczas walk pod Prużanami, gdzie „w niezwykle trudnych warunkach nawiązał łączność między dywizją i pułkiem, przedarł się w walce przez pozycje bolszewików, dostarczając rozkazy z dywizji i przyprowadzając jeńców. W ciągu nocy przebył kilkadziesiąt kilometrów”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
25 listopada 1921 został przeniesiony do rezerwy[1]. Prowadził następnie gospodarstwo rodzinne w Ossowcu.
Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy osadzony w oflagu Murnau. Po wojnie pracował w stadninie koni w Iwnie do 1950. Następnie w PZU, zmarł w Iwnie i tam został pochowany[1]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 13. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[3].
Życie prywatne
Żonaty z Katarzyną z d. Mittelstaedt, z którą miał dwie córki: Olgę (1924–2008) ps. „Olga” i Katarzynę (1925–2001) ps. „Kaśka”[1]. Obie siostry były żołnierzami Armii Krajowej i wzięły udział w powstaniu warszawskim pełniąc funkcje łączniczek: Olga w II batalionie Zgrupowania „Chrobry II”, a Katarzyna w batalionie Harnaś[4][5].
Awanse
- wachmistrz – 4 lutego 1920[1]
- podporucznik – 1 listopada 1920[1]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3973[1][6]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[7]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy (4 listopada 1958)[2]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 54.
- ↑ a b Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 647.
- ↑ Olga Frezer. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-04-30].
- ↑ Katarzyna Frezer. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-04-30].
- ↑ Czarnecki 1929 ↓, s. 46.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
Bibliografia
- Jan Janusz Czarnecki: Zarys historii wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-04-30].