Maciej Karpiński

Zobacz też: Maciej Karpiński (językoznawca).

Maciej Karpiński

Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1950 Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Dziedzina sztuki	dramat, literatura
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Maciej Karpiński (ur. 21 listopada 1950 w Warszawie) – polski prozaik, dramaturg, scenarzysta, krytyk literacki i teatralny, pedagog.

Absolwent warszawskiego II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego (rocznik maturalny 1968)^[1]. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1974). Jako literat zadebiutował w roku 1969 tekstami satyrycznymi w Studenckim Teatrze Satyryków.

Współpracował jako krytyk z redakcjami wielu pism. W latach 80. wykładał na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Do Polski wrócił w 1987. W latach 1989–1994 piastował stanowisko wiceprezesa SFP. W 1989 został kierownikiem literackim w „Perspektywie”. Od 1991 wykłada w Studium Scenariuszowego łódzkiej PWSFTviT. Jest założycielem i prezesem Zarządu Gildii Polskich Scenarzystów Filmowych. Do roku 2005 sprawował funkcję dyrektora Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2005 został pełnomocnikiem Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej ds. promocji zagranicznej.

• 1976: Długa noc poślubna
• 1977: Pokój z widokiem na morze
• 1979: Słodkie oczy
• 1981: Kobieta samotna
• 1991: Głos
• 1991: Koniec gry
• 1992: Pierścionek z orłem w koronie
• 1994: Nastazja
• 1995: Daleko od siebie
• 1996: Wezwanie
• 1999: Córy szczęścia (z Mártą Mészáros)
• 2000: Święta polskie:
  • 2000: Cud purymowy
  • 2002: Miss mokrego podkoszulka
• 2006: Strajk
• 2010: Różyczka
• 2013: W ukryciu

• 1971: Nagroda im. E. Csato dla młodych krytyków przyznana przez Klub Krytyki Teatralnej SDP
• 1976: nagroda Klubu Krytyki Teatralnej SDP
• 1980: odznaka Zasłużony Działacz Kultury
• 2001: nominacja do Orła w kategorii: najlepszy scenariusz za rok 2000
• 2005: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

• Maciej Karpiński w bazie filmpolski.pl
• Maciej Karpiński na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”