Marian Nieniewski
kapitan artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 2 lutego 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | między 16 a 19 kwietnia 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1922 i 1939–1940 |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Formacja | Legiony Polskie |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Marian Tadeusz Nieniewski vel Marian Tadeusz Podgajnik[a] (ur. 2 lutego 1897 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. między 16 a 19 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].
Życiorys
Był synem Antoniego i Walerii z Nałęcz-Nieniewskich[4]. Student Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Uczestnik I wojny światowej. Wstąpił do Wojska Polskiego w 1919. Służył w intendenturze DOG Warszawa. 30 lipca 1920 został mianowany z dniem 1 maja 1920 porucznikiem w artylerii. Służył wówczas w 2 pułku artylerii polowej Legionów[5]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[6]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami[4]. Na początku 1922 został zdemobilizowany[7].
W latach 1922–1934 posiadał przydział w rezerwie do 2 pułku artylerii polowej Legionów (od 31 grudnia 1931 – 2 pułku artylerii lekkiej Legionów)[8][9][10][11]. 29 stycznia 1932 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii[12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[13]. W 1939 posiadał przydział do 26 pułku artylerii lekkiej[4].
W sierpniu 1939 został zmobilizowany. Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Początkowo był jeńcem obozu w Putywlu. W listopadzie 1939 został wysłany do Kozielska. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 032/1 poz 38, nr akt 3166[14] z 14.04.1940[2]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, wpis w dzienniku czynności z dnia 25.05.1943 pod nr 3169. Figuruje liście AM-250-3169 i Komisji Technicznej PCK: GARF-116-03169. Przy szczątkach Nieniewskiego znaleziono: legitymację oficera rezerwy, kartę mobilizacyjną, legitymację Krzyża Niepodległości[15], kartę pocztową[16][17]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 164 i Nowym Kurierze Warszawskim nr 160 z 1943.
Życie prywatne
Żonaty z Lucyną z Okupskich, miał syna Mariusza[4]. Mieszkał w Warszawie[2].
Upamiętnienie
- Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Krzyż Walecznych[4]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933 roku, s. 28.
- ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 539.
- ↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 176 .
- ↑ a b c d e Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 428 .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 18 sierpnia 1920 roku, s. 759.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 151.
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 30, poz. 319.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 718, 853.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 640, 778.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 614.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 103.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135.
- ↑ J.J. Tucholski J.J., op cit, s. 668 .
- ↑ Na Lubelskich listach katyńskich podano – legitymacja Medalu Niepodległości,
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 250.
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
- Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.