Massimo Barbolini
Data i miejsce urodzenia | 29 sierpnia 1964 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pozycja | I trener | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Massimo Barbolini (ur. 29 sierpnia 1964 w Modenie) - włoski trener siatkarski.
Jego córka Valentina, również jest siatkarką[2]. Jako asystent trenera Julio Velasco w reprezentacji Włoch kobiet na Igrzyskach Olimpijskich 2024 w Paryżu zdobył złoty medal[3].
Sukcesy klubowe
mężczyźni
Superpuchar Europy:
- 1990
Puchar Europy Mistrzów Klubowych:
- 1991
kobiety
- 1994, 1995, 1999, 2003, 2005, 2007, 2018, 2019
- 1996, 2006, 2016, 2019
- 2004
- 1994, 2017
- 1994, 1995, 2003, 2005, 2007
- 2018, 2019, 2024[4]
- 2000, 2002
Puchar CEV (1980–2007):
- 1997, 2005, 2007
- 2001, 2003
Puchar Europy Zdobywczyń Pucharów:
- 2000
- 2013
- 2015, 2017
- 2022[5]
- 2023[6]
Sukcesy reprezentacyjne
Przypisy
- ↑ Massimo Barbolini è il vice allenatore della nazionale italiana!. savinodelbenevolley.it. (wł.).
- ↑ Valentina Barbolini alla Bartoccini Gioielleria Perugia. tefchannel.it. (wł.).
- ↑ Igrzyska Olimpijskie: Obrończynie oddały tytuł – Włochy w euforii!. siatka.org. (pol.).
- ↑ Włochy K: Joanna Wołosz mistrzynią Włoch!. siatka.org. (pol.).
- ↑ Trofea zostały we Włoszech. Duży zwrot akcji w finale Pucharu Challenge. sportowefakty.wp.pl. (pol.).
- ↑ CEV K: Savino Del Bene Scandicci z Pucharem, Alba Blaj bezradna. siatka.org. (pol.).
Kontrola autorytatywna (osoba):