McDonald's Video Game

McDonald's Video Game
Ilustracja
Ostrzeżenie przed uruchomieniem gry dotyczące tego, że jest ona parodią sieci McDonald's
Producent

Molleindustria

Wydawca

Molleindustria

Silnik

Macromedia Flash

Data wydania

2005

Tryby gry

gra jednoosobowa

Język

angielski, hiszpański, włoski, fiński, duński, turecki, portugalski, francuski, niemiecki

Strona internetowa

McDonald's Video Game – gra komputerowa stworzona w 2005 roku przez włoski kolektyw Molleindustria(inne języki)[1][2]. Gra, określona jako anti-advergame, jest satyrą nawiązującą do nieetycznych praktyk wykorzystywanych przez różne duże korporacje[3][2]. Produkcję udostępniono w 9 wersjach językowych[4].

Po uruchomieniu gracz ma dostęp do czterech sekcji: farmy, rzeźni, restauracji oraz budynku korporacji[3]. W każdym z nich mogą być podejmowane decyzje mające wpływ na przyszłość McDonalda. Gracz może sprawić, żeby można było uprawiać genetycznie modyfikowaną paszę, karmić krowy odpadami przemysłowymi czy zarządzać liczbą pracowników w restauracji[5]. W grze można też było niszczyć wioski czy manipulować opinią publiczną, lekarzami oraz politykami[6]. Niszczycielskie działania gracza służyły ukazaniu mu przebiegu dyskusyjnych działań biznesowych, jakie zapewniają skuteczność firmie McDonald's jako korporacji[7].

Celem twórców było pokazanie, że to, co młode osoby widzą w grze, jest ceną za zachowanie obecnego stylu życia[8]. Z kolei McDonald's wydał oświadczenie, w którym zapewnił, że żadna z czynności zaprezentowanych w grze nie jest stosowana w rzeczywistości, a sama gra nie jest powiązana z korporacją[6].

Odbiór

Groznawca Ian Bogost użył McDonald's Video Game jako przykładu tzw. proceduralnej retoryki, czyli perswazyjnej argumentacji politycznej osiągniętej za pośrednictwem kodu programistycznego:

McDonald's Video Game stanowi proceduralną retorykę o korupcji koniecznej w globalnym biznesie barów szybkiej obsługi i wszechogarniającej pokusie chciwości, która prowadzi do coraz większej korupcji. Aby odnieść sukces w dłuższej perspektywie, gracz musi stosować hormony wzrostu, musi wymuszać powstawanie republik bananowych oraz musi organizować kampanie pijarowe i lobbingowe. Co więcej, pokusa niszczenia rdzennych wiosek, uruchamiania kampanii łapówkarskich, recyklingu szczątków zwierząt i ukrywania zagrożeń dla zdrowia jest ogromna, chociaż korzyści finansowe z tego płynące są marginalne[9].

Przypisy

  1. ↑ Molleindustria, The McDonald's Videogame [online], www.molleindustria.org [dostęp 2024-06-23]  (ang.).
  2. ↑ a b Bogost 2007 ↓, s. 29.
  3. ↑ a b Cow slaughtering with Ronald McDonald | News Blogs – CNET News [online], web.archive.org, 11 października 2012 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-11]  (ang.).
  4. ↑ McDonald's Video game [online], web.archive.org, 21 września 2019 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-21] .
  5. ↑ Bully beats back game critics – thestar.com [online], web.archive.org, 12 listopada 2012 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-12] .
  6. ↑ a b Creators Put Politics Into Video Games, 21 stycznia 2007, ISSN 0190-8286 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-25]  (ang.).
  7. ↑ Bogost 2007 ↓, s. 30.
  8. ↑ ElizaE. Gauger ElizaE., Soy, Fat, and Franchise: the McDonald's Videogame, „Wired”, ISSN 1059-1028 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2024-06-23]  (ang.).
  9. ↑ Bogost 2007 ↓, s. 31.

Bibliografia

  • IanI. Bogost IanI., Persuasive Games, MIT Press, 2007, ISBN 0-262-26194-4  (ang.).