Metoda Dobosiewicz

Ten artykuł od 2016-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Metoda Dobosiewicz – metoda rehabilitacji opracowana przez prof. dr hab. n. med. Krystynę Dobosiewicz i stosowana w leczeniu skoliozy.

Metoda Dobosiewicz ma na celu uruchomienie żeber po wklęsłej stronie skrzywienia i mobilizację poszczególnych segmentów ruchowych kręgosłupa, zahamowanie rotacji kręgów poprzez zwiększenie kifozy piersiowej, uzyskanie wyrównania się czynności bioelektrycznej mięśni strony wklęsłej i wypukłej w pozycji skorygowanej oraz utrwalenie uzyskanej korekcji w pozycji pionowej i podczas chodu. Według prof. Dobosiewicz czynnikami dominującymi w progresywnych skoliozach są rotacja i lordoza odcinka piersiowego i aby zahamować progresję należy skoncentrować się na tych deformacjach. Jeśli rotacja kręgosłupa nie zostanie zahamowana, każde symetryczne napięcie mięśni spowoduje powiększenie lordozy. Dlatego też w leczeniu skoliozy nie należy stosować ćwiczeń symetrycznych mięśni grzbietu. Ćwiczenia takie zwiększają lordozę lędźwiową, zmniejszając kifozę piersiową i w rezultacie następuje pogłębienie rotacji kręgów i powiększenie skrzywienia. Ćwiczenia symetryczne uzasadnione są tylko w przypadkach przygotowania pacjenta do zabiegu operacyjnego w celu rozciągnięcia czynnych i biernych struktur kręgosłupa oraz po zabiegu operacyjnym.

• Pierwszy rodzaj ćwiczeń prowadzony jest w trzech symetrycznych pozycjach wyjściowych w klęku podpartym i polega na mobilizacji klatki piersiowej i kręgosłupa poprzez asymetryczne oddychanie. Wdech jest wykorzystywany do rozciągania struktur po wklęsłej stronie skrzywienia, a wydech do derotacji strony wypukłej z równoczesnym izometrycznym napięciem mięśni w pozycji skorygowanej.
  • Pozycja pierwsza – wymaga ustawienia kończyn górnych i dolnych pod kątem prostym w stosunku do tułowia i mobilizuje głównie odcinek szyjny i górny piersiowy kręgosłupa oraz klatkę piersiową.
  • Pozycja druga – wymaga ustawienia kończyn górnych pod kątem rozwartym, a dolnych pod kątem prostym i mobilizuje głównie klatkę piersiową oraz odcinek środkowy i dolny kręgosłupa piersiowego.
  • Pozycja trzecia – wymaga ustawienia kończyn górnych w oparciu na przedramionach i pod kątem ostrym, a kończyn dolnych pod kątem prostym i mobilizuje głównie odcinek lędźwiowy kręgosłupa.
• Drugi rodzaj ćwiczeń koryguje skrzywienie poprzez asymetryczne oddychanie w pozycji siadu ugiętego. Pozycja wyjściowa dobierana jest indywidualnie na podstawie wielkości krzywizn kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej. W przypadku pleców płaskich należy maksymalnie kifotyzować kręgosłup. W tym rodzaju ćwiczeń wykorzystuje się przybory i urządzenia (laski gimnastyczne, szczeble drabinki), które umożliwiają symetryczną stabilizację obręczy barkowej. Poprzez asymetryczny wdech rozciąga się stronę wklęsłą skrzywienia, a asymetryczny wydech przesuwa do przodu stronę wypukłą skrzywienia bez zmiany kifozy kręgosłupa i prowadzi do wyrównania się obu powierzchni grzbietu. Podczas ćwiczeń rejestruje się potencjały jednostek ruchowych mięśni przykręgowych po obu stronach kręgosłupa i za wynik pozytywny uznaje się wyrównanie czynności bioelektrycznej tych mięśni po obu stronach podczas maksymalnego skurczu izometrycznego w fazie wydechu.

• Metoda Dobosiewicz. W: Jacek Wilczyński: Boczne skrzywienia kręgosłupa. Rozpoznanie i korekcja. Część 2. Kielce: Wszechnica Świętokrzyska, 2001. ISBN 83-88274-50-3. Brak numerów stron w książce