Opactwo Inchcolm
Widok ogólny Opactwa Inchcolm | |||
Państwo | Wielka Brytania | ||
---|---|---|---|
Kraj | Szkocja | ||
Miejscowość | Wyspa Inchcolm | ||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru | Opactwo | ||
Właściciel | augustianie | ||
opat | |||
Klauzura | tak | ||
Typ zakonu | męski | ||
Obiekty sakralne | |||
Założyciel klasztoru | Aleksander I Szkocki | ||
Styl | gotycki | ||
Materiał budowlany | kamień | ||
Data budowy | XIII wiek | ||
Data zamknięcia | 1560 | ||
Położenie na mapie Fife | |||
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii | |||
Położenie na mapie Szkocji | |||
56°01′48″N 3°18′07″W/56,030000 -3,301944 | |||
|
Opactwo Inchcolm (ang. Inchcolm Abbey, gael. Abaid Innis Choluim) – dawniej ważny ośrodek monastyczny wschodniej Szkocji, położony na wyspie u wybrzeża Firth of Forth, współcześnie w ruinie[1].
Król Aleksander I Szkocki schronił się na wyspie Inchcolm (co znaczy „Wyspa Colma”) podczas burzy w 1123 r. i postanowił zbudować tu klasztor, w podziękowaniu za uratowanie mu życia. Jednak król zmarł w 1124 r., zanim dotrzymał obietnicy. Jego brat król Dawid I Szkocki zaprosił kanoników augustianów do założenia klasztoru na wyspie. Klasztor otrzymał status opactwa w 1235 r. Było ono wielokrotnie napadane przez Anglików podczas wojen z Anglią od 1300 do połowy 1500 r. Kościół opactwa powiększono około 1265 r. W 1400 r. wybudowano nowy kościół, a na miejscu pierwotnego kościoła wybudowano rezydencję opata. Chór XIII-wiecznego kościoła stał się nawą późniejszego kościoła. W 1560 r. reformacja zakończyła działalność opactwa, które opuszczone popadało w ruinę. Od tej pory, ze względu na strategiczne położenie, wyspa była wykorzystywana dla celów wojskowych: w 1795 r. podczas wojen napoleońskich zainstalowano baterię dział, a wyspę silnie ufortyfikowano na początku XX wieku, aby wzmocnić obronę Edynburga[1].
Opactwo jest najlepiej zachowaną ruiną klasztorną w Szkocji; przetrwały trzy zadaszone krużganki, ośmioboczny kapitularz z 1200 r. a także dormitorium, refektarz i inne pomieszczenia[1].