Pałac Biełosielskich-Biełozierskich

Pałac Biełosielskich-Biełozierskich

Дворец Белосельских-Белозерских

nr rej. 781510308490006[1]
Państwo	Rosja
Miasto wydzielone	Petersburg
Adres	Newski Prospekt
Styl architektoniczny	neobarok
Rozpoczęcie budowy	1848
Ukończenie budowy	1848
Pierwszy właściciel	Andriej Sztakensznejder
Położenie na mapie Petersburga Pałac Biełosielskich-Biełozierskich
Położenie na mapie Rosji Pałac Biełosielskich-Biełozierskich
59°55′57,72″N 30°20′40,56″E/59,932700 30,344600
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Pałac Biełosielskich-Biełozierskich (ros. Дворец Белосельских-Белозерских, także Pałac Siergijewski, ros. Се́ргиевский дворец) – rezydencja w Petersburgu, przy Newskim Prospekcie, nad Fontanką, wzniesiona w połowie XIX w.

Pałac został wzniesiony w 1848 r. według projektu Andrieja Sztakensznejdera dla książęcej rodziny Biełosielskich-Biełozierskich^[2]. Księżna Biełosielska-Biełozierska nabyła działkę budowlaną nad Fontanką, przy Newskim Prospekcie od senatora Iwana Naryszkina. W latach 1799–1800 wzniesiono w tym miejscu rezydencję rodową. W 1840 r. Biełosielscy-Biełozierscy zamówili projekt nowego, znacznie okazalszego pałacu. W ramach przebudowy starszego domu gruntownie przekształcono elewacje wychodzące na Fontankę i na Newski Prospekt. Całość utrzymano w stylu historyzującym – barokowym, wnętrza zaś w stylu rokoko^[3]. Był to ostatni prywatny pałac wzniesiony w XIX w. przy Newskim Prospekcie^[2].

Pod koniec XIX w. rezydencję nabył wielki książę Sergiusz Aleksandrowicz Romanow, by zamieszkać w niej ze świeżo poślubioną małżonką Elżbietą. Dlatego pałac zaczął być nazywany również Siergijewskim. Nowi właściciele dokonali znacznych przekształceń we wnętrzu obiektu, m.in. dawną salę teatralną przebudowano na bibliotekę^[3]. Małżeństwo opuściło pałac w 1891 r., gdy Sergiusz został generał-gubernatorem moskiewskim^[4].

W 1911 r. Elżbieta Fiodorowna, która po śmierci męża wycofała się z życia dworskiego i założyła prawosławny klasztor, przekazała pałac swojemu przybranemu synowi Dymitrowi Pawłowiczowi^[3].

W czasie I wojny światowej Dymitr Pawłowicz przekazał pałac na potrzeby angielsko-rosyjskiego szpitala wojskowego. Sale dla chorych umieszczono m.in. w dawnej galerii obrazów oraz sali koncertowej. W 1917 r. właściciel pałacu musiał wyjechać z Rosji z powodu udziału w zabójstwie Rasputina. Rezydencja przeszła w ręce bankiera i przemysłowca Iwana Stachiejewa^[3].

Po rewolucji październikowej budynek został znacjonalizowany. Mieściły się w nim różne instytucje, m.in. komitet Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego w rejonie kujbyszewskim. Podczas blokady Leningradu obiekt wielokrotnie ucierpiał wskutek bombardowań i ostrzałów artyleryjskich. Po wojnie został odremontowany, zaś w 1978 r. udostępniony zwiedzającym. W 1991 r. umieszczono w nim Petersburskie Centrum Kultury^[3]. Od 2003 r. administruje nim kancelaria prezydenta Federacji Rosyjskiej^[2].

W budynku zachowała się część oryginalnych wnętrz powstałych w XIX w. : biblioteka (sala dębowa), galeria obrazów, paradna jadalnia, sala balowa (zwierciadlana) i sale gościnne. Przetrwały również XIX-wieczne kominki, obrazy, meble, zwierciadła i żyrandole^[3].