Paracenteza

Ten artykuł dotyczy paracentezy jako zabiegu stosowanego u chorych z wodobrzuszem . Zobacz też: paracenteza jako zabieg stosowany w otolaryngologii.

Paracenteza – nakłucie jamy otrzewnej u pacjenta z wodobrzuszem.

Wyróżnia się:

• paracentezę diagnostyczną – nakłucie jamy otrzewnej z pobraniem płynu puchlinowego do badania diagnostycznego (badanie cytologiczne, posiew)
• paracentezę terapeutyczną – nakłucie jamy otrzewnej i upuszczenie większej ilości płynu puchlinowego jako metoda leczenia wodobrzusza

• nowo stwierdzone wodobrzusze
• podejrzenie samoistnego bakteryjnego zapalenia otrzewnej
• wodobrzusze u każdego chorego hospitalizowanego z powodu marskości wątroby

• wstępne leczenie wodobrzusza trzeciego stopnia
• wodobrzusze oporne na leczenie lekami moczopędnymi
• martwicze zapalenie jelit (ang. necrotizing enterocolitis – NEC) u noworodków^[1]

• zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczynowego, który nie poddaje się leczeniu
• skaza krwotoczna, która nie ustępuje mimo właściwego leczenia
• choroby jamy brzusznej wymagające leczenia operacyjnego w trybie pilnym
• brak współpracy z pacjentem

Nakłucie wykonuje się u pacjenta w pozycji półleżącej na plecach igłą (o średnicy 0,7-0,9mm i długości ≥ 40mm) z plastikową kaniulą (tzw. wenflon). Obowiązują zasady zachowania aseptyki. Najlepsze miejsce do nakłucia to punkt leżący w 1/3 odległości między kolcem biodrowym przednim górnym a pępkiem, po stronie lewej (odpowiednik punktu McBurneya po stronie prawej). Stosuje się również nakłucie w linii pośrodkowej ciała około 2 do 3 cm poniżej pępka.

• krwiak powłok brzucha
• zakażenie płynu puchlinowego
• nakłucie jelita
• nakłucie pęcherza moczowego
• krwawienie do jamy otrzewnej

• Andrzej Szczeklik: Choroby wewnętrzne : podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, [T. 1]. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0. Brak numerów stron w książce