Pseudologia

Pseudologia (inaczej pseudologia fantastica, mitomania, kłamstwo patologiczne, zespół Delbrücka, łac. mitomania, ang. pathological lying) – zaburzenie psychiczne objawiające się patologiczną skłonnością do opowiadania kłamstw najczęściej pod postacią zmyślonych opowiadań przedstawiających opowiadającego w korzystnym świetle.

Za typowe dla mitomanii uznaje się, że motywacja do tworzenia kłamstw jest wewnętrzna: może nią być pragnienie zwrócenia na siebie uwagi, bycia podziwianym, podwyższenia swojego znaczenia, zaprezentowania się jako osoba o szczególnych zdolnościach, osiągnięciach lub znajomościach. Przyjmuje się, że motywacje te związane są z dysfunkcjonalnymi mechanizmami psychologicznymi zakorzenionymi w osobowości mitomanów. Skłonność mitomanów do zmyślania najczęściej obecna jest całymi latami, a ich opowieści zwykle są złożone i rozbudowane. W mitomanii kłamstwa nie mają charakteru urojeniowego – mitoman zdaje sobie sprawę z tego, że kłamie, choć trudno mu się powstrzymać przed opowiadaniem kłamstw. Skonfrontowany z zarzutem mówienia nieprawdy może brnąć głębiej w wymyślanie kłamliwych usprawiedliwień lub niechętnie przyznać się do kłamstwa.

Typowo kłamstwa mitomanów nie są całkowicie nieprawdopodobne ani absurdalne. Początkowo osoby niezaznajomione z mitomanem mogą odbierać jego zmyślone opowieści jako prawdziwe, lecz w miarę wysłuchiwania kolejnych niezwykłych historii mogą reagować coraz większym powątpiewaniem i dystansem wobec mitomana. Choć może doprowadzić to do utraty zaufania otoczenia, ostracyzmu wobec mitomana, a nawet komplikacji w jego życiu osobistym i zawodowym, zwykle jego wewnętrzne potrzeby nie pozwalają mu zrezygnować z kłamstw. O ile u małych dzieci skłonności do zmyślania historii o podobnych cechach mogą się przejściowo pojawiać i są zjawiskiem naturalnym związanym z chęcią przeżywania baśniowych przygód, o tyle u młodzieży i dorosłych tendencja do patologicznego kłamania mogą być skutkiem dysfunkcji ośrodkowego układu nerwowego – według niektórych badaczy może dotyczyć nawet 40% mitomanów. Obserwuje się także współwystępowanie mitomanii z różnego rodzaju zaburzeniami osobowości. Mitomanię opisał jako pierwszy Anton Delbrück w 1891 roku[1][2][3].

Zobacz też

Zobacz hasła pseudologiamitomania w Wikisłowniku

Przypisy

  1. B.H.B.H. King B.H.B.H., C.V.C.V. Ford C.V.C.V., Pseudologia fantastica, „Acta Psychiatrica Scandinavica”, 77 (1), 1988, s. 1–6, ISSN 0001-690X, PMID: 3279719 [dostęp 2019-02-21] .
  2. Charles C.Ch.C. Dike Charles C.Ch.C., MadelonM. Baranoski MadelonM., Ezra E.H.E.E.H. Griffith Ezra E.H.E.E.H., Pathological lying revisited, „The Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law”, 33 (3), 2005, s. 342–349, ISSN 1093-6793, PMID: 16186198 [dostęp 2019-02-22] .
  3. Jennifer L.J.L. Skeem Jennifer L.J.L. i inni, Psychopathic Personality: Bridging the Gap Between Scientific Evidence and Public Policy, „Psychological Science in the Public Interest: A Journal of the American Psychological Society”, 12 (3), 2011, s. 95–162, DOI: 10.1177/1529100611426706, ISSN 1529-1006, PMID: 26167886 [dostęp 2019-02-22] .

Bibliografia

  • Adam Bilikiewicz, Włodzimierz Strzyżewski: Psychiatria: podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1992, s. 500. ISBN 83-200-1688-6.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Kontrola autorytatywna (symptom psychopatologiczny):
  • LCCN: sh85089440
  • PLWABN: 9810662894505606
  • J9U: 987007558136505171
Encyklopedie internetowe: