SS Savannah
Bandera | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
MMSI | {{{MMSI}}} | ||
Port macierzysty | Savannah | ||
Właściciel | Scarborough & Isaacs | ||
Dane podstawowe | |||
Typ | statek żaglowo-parowy (napęd hybrydowy) | ||
Historia | |||
Stocznia | Fickett & Crockett | ||
Data budowy | 1818 | ||
Data wodowania | 22 sierpnia 1818 | ||
Data oddania do eksploatacji | 28 marca 1819 | ||
Data zatonięcia | 5 listopada 1821 (podczas sztormu na Long Island wpada na mieliznę) | ||
Dane techniczne | |||
Nośność (DWT) | 320 t | ||
Liczba pasażerów | 32 miejsca pasażerskie | ||
Długość całkowita (L) | 30,48 m | ||
Szerokość (B) | 7,92 m | ||
Zanurzenie (D) | 4,27 m | ||
Ożaglowanie | |||
Typ ożaglowania | fregata | ||
Liczba żagli | 10 | ||
Liczba masztów | 3 | ||
Napęd mechaniczny | |||
Silnik | Silnik parowy, koła łopatkowe | ||
Moc silnika | 90 KM, 2 × 16 stóp, | ||
Prędkość maks. | 6 w. | ||
|
SS Savannah – amerykański statek żaglowo-parowy, który w 1819 roku jako pierwsza jednostka z napędem parowym przepłynął Atlantyk[1][2] stając się prekursorem przyszłych transatlantyków[3][4].
Historia
Statek został zbudowany w stoczni Fickett and Crockett and East River koło Nowego Jorku i zwodowany 22 sierpnia 1818 roku[3][4].
Pierwszy rejs SS Savannah rozpoczął się 22 maja 1819 z portu w Savannah w stanie Georgia. Właściciel nabył statek przed zakończeniem budowy, jednak zamierzał go sprzedać w Europie. Choć statek miał miejsca pasażerskie, wyruszył w podróż bez pasażerów. Kapitanem był Steven Rogers. Kiedy ukazał się koło wybrzeży Irlandii, myślano, że statek jest objęty ogniem. 20 czerwca 1819, po 29 dniach i 11 godzinach podróży okręt zawinął do Liverpoolu. W czasie rejsu maszyna napędzała Savannah tylko przez 83 godziny, gdyż był to jednak klasyczny żaglowiec który otrzymał napęd parowy tylko jako pomocniczy[4][2]. Armator próbował sprzedać jednostkę w Anglii, gdzie jednak nie zaufano pomocniczemu napędowi, który zajmował dużo przestrzeni w kadłubie statku. Armator skierował więc statek dalej do Petersburga, licząc na sprzedaż okrętu Rosjanom, ale również bez sukcesu. Statek kolejno zawijał do Sztokholmu i innych portów, po czym ostatecznie wrócił do macierzystego Savannah 20 listopada 1819 roku. Stamtąd został skierowany do Waszyngtonu, gdzie armator sprzedał go na licytacji[3][4].
Nowy właściciel, kapitan Holdridge, wymontował jednak siłownię i Savannah pływała pod żaglami jako statek handlowy na trasie między Nowym Jorkiem a Savannah. 5 listopada 1821 roku statek ogarnął silny sztorm, który wpędził go na mieliznę, co całkowicie zniszczyło jednostkę[3][4].
Opis
Firma inżynierii morskiej Allaire Iron Works z siedzibą w Nowym Jorku wyprodukowała dla Savanny cylinder silnika, natomiast reszta elementów silnika i podwozia zostały wyprodukowane przez hutę Speedwell z New Jersey. Niskociśnieniowy silnik o mocy 90 KM był typu pochylonego o bezpośrednim działaniu z pojedynczym cylindrem o średnicy 40″ i skoku 5 stóp. Jako paliwo statek przewoził 75 ton węgla i 25 sznurów drewna[1].
Ponieważ statek był zbyt mały, aby pomieścić dużą ilość paliwa, silnik był używany tylko przy bezwietrznej pogodzie, kiedy żagle nie były w stanie zapewnić prędkości co najmniej czterech węzłów.
Savannah została wyposażona w 32 kajuty pasażerskie, 16 dla mężczyzn i 16 dla kobiet. Pomieszczenia były duże i wygodne[1][3].
Zobacz też
- SS Sirius (1837)
- SS Great Western
Przypisy
- ↑ a b c Lincoln Paine: Ships of the World: An Historical Encyclopedia. Conway Maritime Press, 1998, s. 461–462. ISBN 0-85177-739-2. (ang.).
- ↑ a b Johann Wilhelm Klawitter i początki nowoczesnego przemysłu stoczniowego w Gdańsku. tawernaseahorse.files.wordpress.com. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
- ↑ a b c d e Witold J. Urbanowicz: Transatlantyki: Zarys ich dzejów i techniki. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1977.
- ↑ a b c d e Jakub Chrobot: OGÓLNA HISTORIA LINIOWCÓW. transatlantyki.wordpress.com, 19 sierpnia 2012. (pol.).