Sonata fortepianowa nr 32 Beethovena
Sonata fortepianowa c-moll nr 32 op. 111 Ludwiga van Beethovena jest ostatnim utworem tego gatunku w dorobku kompozytora. Napisana została w latach 1821–22, dedykowana arcyksięciu Rudolfowi Johannowi Habsburgowi i wydana po raz pierwszy w r. 1823.
Utwór jest jednym z najbardziej znanych dzieł ostatniego okresu twórczości Beethovena. Podobnie jak pozostałe ostatnie jego sonaty, zawiera elementy polifoniczne i jest bardzo wymagająca technicznie. Pianista Robert Taub nazwał Sonatę op. 111 "dziełem o niezrównanym dramatyzmie i transcendencji (...) triumfem porządku ponad chaosem, optymizmu ponad cierpieniem."[1]
Wykonanie utworu zajmuje około 29 minut.
Budowa
Utwór składa się z dwóch, bardzo kontrastujących ze sobą części:
- Maestoso – Allegro con brio ed appassionato
- Arietta: Adagio molto, semplice e cantabile
Część I, jak wiele innych utworów Beethovena napisanych w tonacji c-moll, jest burzliwa i dramatyczna. Pełna jest akordów septymowych zmniejszonych, jak choćby we wstępie:
Niespotykanej wręcz długości (prawie 20 minut) część druga, utrzymana w tonacji C-dur, to wariacje na 16-taktowy temat, z krótkim modulującym interludium i finałową kodą.
Początek II części Sonaty
Przypisy
- ↑ Robert Taub on Beethoven [online], www.voxcd.com [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2004-10-14] .
- p
- d
- e
- I: C-dur op. 21
- II: D-dur op. 36
- III: Es-dur „Eroica” op. 55
- IV: B-dur op. 60
- V: c-moll op. 67
- VI: F-dur „Pastoralna” op. 68
- VII: A-dur op. 92
- VIII: F-dur op. 93
- IX: d-moll op. 125
Sonaty fortepianowe |
|
---|---|
Sonaty na skrzypce i fortepian |
|
Sonaty wiolonczelowe |
|
Inne sonaty |
|
Koncerty fortepianowe |
|
---|---|
Koncerty skrzypcowe | |
Inne koncerty |
- I: Es-dur (op. 4)
- II: C-dur (op. 29)
- III: c-moll (op. 104)
- Fuga na kwintet smyczkowy D-dur (op. 137)
Wczesne kwartety |
|
---|---|
Kwartety Razumowskiego |
|
Pośrednie kwartety |
|
Późniejsze kwartety (Kwartety Golicynowskie) |
|
- Septet Es-dur (op. 20)
- Sekstet Es-dur (op. 71)
- Sekstet op. 81b
- Oktet Es-dur (op. 103)