Tlenek technetu(VII)

Tlenek technetu(VII)
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.

heptatlenek ditechnetu

Inne nazwy i oznaczenia
Stocka

tlenek technetu(VII)

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

Tc2O7

Masa molowa

305,81 g/mol

Wygląd

żółte, higroskopijne kryształy[1][2]

Identyfikacja
Numer CAS

12165-21-8

PubChem

22227441

SMILES
[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[Tc+7].[Tc+7]
Właściwości
Rozpuszczalność w wodzie
rozpuszczalny, z rozkładem do HTcO
4[2]
w innych rozpuszczalnikach
dioksan[2]
Temperatura topnienia

119,5 °C[1][2]

Temperatura wrzenia

311 °C[3][2]

Budowa
Układ krystalograficzny

rombowy[2][3]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Inne kationy

Mn
2O
7, Re
2O
7

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Tlenek technetu(VII), Tc
2O
7 – nieorganiczny związek chemiczny, połączenie tlenu i technetu na VII stopniu utlenienia.

Otrzymywanie

Można go otrzymać poprzez spalanie metalicznego technetu w suchym tlenie[1][2][3] w temp. 400–600 °C, jednak aby uniknąć zanieczyszczenia produktu trudnym do usunięcia czerwonym Tc
2O
5 lub czarnym TcO
3, proces należy prowadzić w kontrolowanych warunkach[2][3].

Właściwości

Jest bardzo higroskopijny[2]. W porównaniu do swojego analogu z 6 okresu, tlenku renu(VII), jest bardziej lotny i ma silniejsze właściwości utleniające. Wyższa lotność umożliwia oczyszczenie Tc
2O
7 od Re
2O
7. Przez ogrzewanie Tc
2O
7 z metalicznym technetem w temperaturze 200–300 °C można otrzymać tlenki technetu na niższym stopniu utlenienia. Z wodą tworzy mocny kwas nadtechnetowy, HTcO
4[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d B.K.B.K. Sharma B.K.B.K., Nuclear and Radiation Chemistry, Krishna Prakashan Media, ISBN 978-81-85842-63-9 [dostęp 2019-10-09] .
  2. ↑ a b c d e f g h i Ditechnetium heptaoxide, [w:] KlausK. Schwochau KlausK., Technetium. Chemistry and radiopharmaceutical applications, Weinheim, Germany: Wiley-VCH Verlag GmbH, 2000, s. 110–112, DOI: 10.1002/9783527613366.ch10, ISBN 978-3-527-61336-6  (ang.).
  3. ↑ a b c d A.Y.A.Y. Herrell A.Y.A.Y. i inni, Technetium(VII) Oxide, [w:] Alan G.A.G. MacDiarmid (red.), Inorganic Syntheses vol. 17, Hoboken, NJ, USA s = 155–158: McGraw-Hill, 1977, DOI: 10.1002/9780470132487.ch41, ISBN 978-0-470-13248-7 .