Władysław Solarz
Fotografia nagrobna Władysława Solarza | |
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1919 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 6 listopada 2006 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Czerwona |
Jednostki | 6 Pomorska Dywizja Piechoty: 1 Batalion Saperów, 8 Batalion Saperów |
Główne wojny i bitwy | II wojna światowa (front wschodni: bitwa stalingradzka, bitwa pod Lenino, przełamanie Wału Pomorskiego, bitwa o Kołobrzeg, forsowanie Odry) |
Późniejsza praca | Palacz w Sanockim szpitalu |
Odznaczenia | |
Władysław Solarz (ur. 25 maja 1919, zm. 6 listopada 2006) – żołnierz ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 25 maja 1919. Pochodził z Kuźminy. Uzyskał wykształcenie podstawowe[1]. Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był woźnicą w trakcie ewakuacji na wschód żołnierzy polskich. Powrócił do rodzinnej wsi, będącej od agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 pod okupacją sowiecką. Wiosną 1941 został powołany do Armii Czerwonej[2][1] i przydzielony w Charkowie do 446 pułku piechoty. Przez pół roku służył jako strzelec taczanki w Czugujewie. Następnie został skierowany na manewry wojskowe i w Czernihowie zastał go atak Niemiec na ZSRR z 22 czerwca 1941.
Brał udział w bitwie stalingradzkiej[3]. Ranny przebywał na leczeniu w szpitalu w Saratowie, gdzie dowiedział się o formowaniu polskiej armii w ZSRR[4]. W 1943 został przyjęty do formowanej 1 Warszawskie Dywizji Piechoty w Sielcach ludowego Wojska Polskiego[1]. W dywizji służył jako zwiadowca w 1 batalionie saperów, później w 8 batalionie saperów. Brał udział w walkach frontu wschodniego: bitwie pod Lenino, później odbył szlak bojowy przez Żytomierz, rzekę Bug, Chełm, Lublin, Wisłę, Bydgoszcz, uczestniczył w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, a wojnę zakończył pod Berlinem. Następnie wraz z batalionem brał udział w rozminowywaniu polskich obszarów. 20 stycznia 1946 został demobilizowany.
Osiedlił się w Trepczy. Gospodarował na roli oraz pracował jako palacz przez 15 lat w szpitalu w Sanoku. Został awansowany na sierżanta, później mianowany porucznikiem rezerwy LWP. Został członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i był prelegentem z ramienia tej organizacji[1]. Był członkiem powstałej w 1982 organizacji kombatanckiej Środowisko Polaków–Byłych Żołnierzy Armii Radzieckiej na obszar województwa krośnieńskiego z siedzibą w Sanoku[5]. Należał do PZPR[1].
Władysław Solarz zmarł 6 listopada 2006. Został pochowany na cmentarzu w Trepczy. Był żonaty z Walerią (1922–2001), miał dwóch synów i córkę. Jednym synem jest Janusz Solarz.[potrzebny przypis]
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”
- Medal „Polakom byłym żołnierzom Armii Czerwonej”
- Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
- Medal „Za obronę Stalingradu” (ZSRR, 1987)[6]
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
- List pochwalny za długoletnią pracę społeczną na rzecz ZBoWiD (1980)[7]
Przypisy
- ↑ a b c d e ZBoWiD 1986 ↓, s. 263.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Kroczyli drogami zwycięstwa. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 13 (412) z 1-10 maja 1987. Sanocka Fabryka Autobusów.
- ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 333.
- ↑ Andrzej Brygidyn. Wierni przysiędze i żołnierskim honorem (XVIII). Nad Oką. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 35 (506) z 20-31 grudnia 1989. Sanocka Fabryka Autobusów.
- ↑ ZBoWiD 1986 ↓, s. 325-326.
- ↑ W Armii Polskiej w ZSRR. W: Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. Fotografia między stronami 82-83. ISBN 83-87282-47-2.
- ↑ ZBoWiD 1986 ↓, s. 276.
Bibliografia
- Józef Ząbkiewicz. Drogi zwycięstwa. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 11 (338) z 10-20 kwietnia 1985. Sanocka Fabryka Autobusów.
- Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
- Andrzej Brygidyn. Wierni przysiędze i żołnierskim honorem (XVIII). Nad Oką. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 35 (506) z 20-31 grudnia 1989. Sanocka Fabryka Autobusów.