Włodzimierz Roniewicz
Włodzimierz Roniewicz (przed 1926) | |||
Data i miejsce urodzenia | 3 lutego 1893 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 1956 | ||
profesor nauk technicznych | |||
Specjalność: budownictwo wodne | |||
Alma Mater | Politechnika Wiedeńska | ||
Doktorat | 1933 | ||
Profesura | 1940 | ||
Nauczyciel akademicki | |||
Uczelnia | Politechnika Lwowska | ||
Okres zatrudn. | 1921–1956 | ||
Odznaczenia | |||
|
Włodzimierz Roniewicz (ur. 3 lutego 1893 w Krakowie, zm. 29 kwietnia 1956 tamże) – polski inżynier lądowo-wodny, profesor nauk technicznych, profesor i prorektor Politechniki Krakowskiej.
Życiorys
7 czerwca 1910 złożył egzamin dojrzałości w II szkole realnej w Krakowie[1]. Odbył studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Wiedeńskiej i w lutym 1915 otrzymał absolutorium[1]. Podczas I wojny światowej został powołany do c. i k. armii (w latach 1916–1918 przebywał w niewoli rosyjskiej), a od 1918 w Wojsku Polskim. 5 listopada 1921 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej zdał egzamin dyplomowy inżynierski[1]. Od tego roku był pracownikiem naukowym w Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Lwowskiej (jako asystent, adiunkt, docent, zastępca profesora), uzyskał tytuł naukowy doktora w 1933. Został kierownikiem katedry w 1937, a w 1940 mianowany profesorem. Od 1926 do 1928 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Czasopisma Technicznego”. Został awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 lipca 1925[2]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[3].
Po zakończeniu II wojny światowej krótkotrwale od lipca do października 1945 był p.o. dziekana Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego Politechniki Śląskiej. Od 1945 p.o., od 1 września 1952 do 1 stycznia 1953 etatowy kierownik Katedry Nauk Inżynieryjnych Wydziału Budownictwa PŚ. W 1945 został zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Od 1947 do 1952 był dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej AG[4]. Później został kierownikiem Katedry Regulacji Rzek i Budowy Kanałów na utworzonej Politechnice Krakowskiej.
Zajmował się hydrauliką, mechaniką gruntów, projektował urządzenia melioracyjne, obwałowania Wisły.
Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XXXVIII-zach-4)[5].
Publikacje
- Wpływ drenowania na rozkład wilgoci w gruncie (1933).
- Melioracyjna Stacja Doświadczalna w Marcallo pod Mediolanem. Sprawozdanie z wycieczki naukowej studentów Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej (1938).
- Bagna pontyńskie (1938).
- Hydraulika. Cz. 1 (1948).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (30 września 1952)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 1937[1], 11 lipca 1948[7])
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[8]
Przypisy
- ↑ a b c d Politechnika Śląska | Włodzimierz Roniewicz [online], Wydział Budownictwa [dostęp 2024-01-22] (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 266.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 962.
- ↑ Wydział Inżynierii Lądowej PK [online], wil.pk.edu.pl [dostęp 2024-01-22] .
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-22] .
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 86, poz. 1353 „za zasługi położone w pracy naukowej i dydaktyczno-wychowawczej”.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 67, poz. 491 „za zasługi na polu pracy zawodowej i społecznej”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Włodzimierz Roniewicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 105, s. 6, 3 maja 1956.
- Andrzej Mokrosz: Włodzimierz Roniewicz. polsl.pl. [dostęp 2018-03-11].
- Włodzimierz Roniewicz. wis.pk.edu.pl. [dostęp 2018-03-11].
- Włodzimierz Roniewicz. worldcat.org. [dostęp 2018-03-11].