Wiktor Hausman
 | |
 kapitan żandarmerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1928 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 6 Dywizjon Żandarmerii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Wiktor Jan Teofil Hausman ps. „Dembski”[1] (ur. 12 lutego 1893 we Lwowie, zm. 29 maja 1943 w Warszawie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego, muzyk, kompozytor i krytyk.
Życiorys
Urodził się 12 lutego 1893 we Lwowie[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 36[3]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[4].
20 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z 1 maja 1918, zaliczony do Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie[5][6]. 1 września 1919 został przeniesiony do Żandarmerii Polowej[7]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 3 Dywizjonie Żandarmerii Polowej Etapowej, a jego oddziałem macierzystym był 6 Dywizjon Żandarmerii Wojskowej[8]. Później kontynuował służbę w 6 Dywizjonie Żandarmerii we Lwowie[9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 33. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[11]. W październiku 1925 został przydzielony z macierzystego dywizjonu do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie na stanowisko nauczyciela śpiewu i muzyki[12]. W listopadzie 1927 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[13]. Z dniem 31 maja 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[14]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII”[15].
Był profesorem Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, a od 1937 dyrektorem Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki w Stanisławowie[2].
W czasie niemieckiej okupacji był członkiem Związku Walki Zbrojnej[1]. 6 marca 1943 został aresztowany i osadzony na Pawiaku[16]. 29 maja 1943 został zamordowany na ul. Gęsiej w Warszawie[1][16], w zbiorowej egzekucji około 500 więźniów Pawiaka[17].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[18][19][20]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy[3]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[3]
2 kwietnia 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[2].
Przypisy
- ↑ a b c d Straty ↓.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-05]..
- ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 361.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 110.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 60 z 31 maja 1919, s. 1355.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 63 z 7 czerwca 1919, s. 1406.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919, s. 2187.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 404.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1058, 1064.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 962, 966.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 292.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 20 października 1925, s. 582.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 293.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 179.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 359, 975.
- ↑ a b Kartoteka ↓.
- ↑ Bartoszewski 1970 ↓, s. 262–268.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 962.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 904.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-05]..
Bibliografia
- Władysław Bartoszewski: Warszawski pierścień śmierci 1939–1944. Warszawa: Interpress, 1970.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Józef Powroźniak: Hausman Wiktor (1892–1943). W: Polski Słownik Biograficzny. T. IX. Polska Akademia Nauk, 1961, s. 313-314.
Linki zewnętrzne
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-03-07].
- Kartoteka więzienna online. Muzeum Więzienia Pawiak. Oddział Muzeum Niepodległości w Warszawie. [dostęp 2022-02-05].
- Marek Jerzy Minakowski: Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl). Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2022-02-05].
Kontrola autorytatywna (osoba):
