Wincenty Lekki
podpułkownik dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 5 kwietnia 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1930 i 1939–1940 |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Jednostki | 16 Pomorska Dywizja Piechoty |
Stanowiska | szef sztabu dywizji |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Wincenty Lekki (ur. 5 kwietnia 1890 w Osijeku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Osijeku położonym obecnie w gminie Ilidža na terytorium Federacji Bośni i Hercegowiny jako syn Wincentego i Leokadii z Zajączkowskich. Był zawodowym oficerem armii Austro-Węgier. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1917 roku w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 100[1].
W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej, a jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[3].
W 1921 roku został powołany do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza I Kursu Doszkolenia. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 288. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 20 pułk piechoty w Krakowie[4]. 16 września 1922 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego i przydzielił do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu[5]. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie[6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przeniesiony z DOK V do Inspektoratu Armii Nr 1 w Wilnie[7]. 29 kwietnia 1924 roku ogłoszono jego przydział z DOK IX w Brześciu do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu[8], lecz w czerwcu przydział ten został anulowany[9]. Z dniem 15 października 1924 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu do dowództwa 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko szefa sztabu[10][11]. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 3 listopada 1926 roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie celem odbycia praktyki liniowej na stanowisku dowódcy II batalionu[12].
5 maja 1927 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W 1928 roku w Oddziale IV Sztabu Generalnego w Warszawie[13]. 6 lipca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[14]. Z dniem 28 lutego 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przydzielony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[16].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w anonimowej masowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[18]
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[19]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[19]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[19]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 134, 799.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1921 roku, s. 671.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 8, 733.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 720.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 93, 284, 402.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 243.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 8 czerwca 1924 roku, s. 317.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 72, 260, 344.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 54 z 23 grudnia 1926 roku, s. 446, unieważniono przeniesienie z Dowództwa 16 DP do 37 Pułku Piechoty w Łęczycy na stanowisko dowódcy II batalionu ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 48 z 3 listopada 1926 roku, s. 391.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 117, 165.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 845.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
- ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 799.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.