Złote czasy radia
Gatunek | komediodramat |
---|---|
Rok produkcji | 1987 |
Data premiery | 30 stycznia 1987 |
Kraj produkcji | Stany Zjednoczone |
Język | |
Czas trwania | 88 minut |
Reżyseria | Woody Allen[2] |
Scenariusz | Woody Allen[2] |
Główne role | Seth Green |
Muzyka | Dick Hyman |
Zdjęcia | Carlo Di Palma[2] |
Scenografia | Santo Loquasto[2] |
Kostiumy | Jeffrey Kurland[2] |
Montaż | Susan E. Morse[2] |
Produkcja | Robert Greenhut |
Wytwórnia | Orion Pictures Corporation |
Złote czasy radia – amerykański komediodramat z 1987 roku, opowiadający o życiu Amerykanów w czasach, gdy radio było najpopularniejszym medium domowym, czyli na przełomie lat 30. i 40. XX wieku.
Główne role
- Seth Green – Joe
- Michael Tucker – Ojciec
- Josh Mostel – Abe
- Renée Lippin – Ciocia Ceil
- William Magerman – Dziadek
- Leah Carrey – Babcia
- Joy Newman – Ruthie
- Hy Anzell – Pan Waldbaum
- Judith Malina – Pani Waldbaum
- Dianne Wiest – Bea
- Mia Farrow – Sally White
- Danny Aiello – Rocco
- Jeff Daniels – Biff Baxter
- Woody Allen – narrator (głos)
i inni
Opis fabuły
Narrator opowiada historię swojego dzieciństwa w Nowym Jorku od późnych lat 30. XX wieku do końca roku 1944. Wtedy radio było nie tylko rozrywką i źródłem informacji. Łączyło ludzi niezależnie od zajmowanej pozycji społecznej, czy przynależności do grupy etnicznej. Film opowiada o niezamożnej żydowskiej rodzinie z rejonu Rockaway Beach, nowojorskiej dzielnicy Queens. W tej rodzinie pełno ciotek i wujków ze swoimi nawykami, marzeniami i zabawnymi zwyczajami. Razem z sąsiadami słuchają radia. Każdy z nich ma swoją ulubioną audycję radiową: mały Joe uwielbia Mściciela w masce, ciotka Cecil lubi słuchać brzuchomówcy, a Ruthie naśladuje brazylijską piosenkarkę Carmen Mirandę. Czasami radio ingeruje w życie. Ciotkę Beę porzucił chłopak, kiedy radio nadawało Wojnę światów Orsona Wellesa.
Nagrody i nominacje
- Najlepszy scenariusz oryginalny – Woody Allen (nominacja)
- Najlepsza scenografia i dekoracje wnętrz – Santo Loquasto, Carol Joffe, Leslie Bloom, George DeTitta Jr. (nominacja)
- Najlepsza scenografia – Santo Loquasto
- Najlepsze kostiumy – Jeffrey Kurland
- Najlepszy film – Robert Greenhut, Woody Allen (nominacja)
- Najlepszy scenariusz oryginalny – Woody Allen (nominacja)
- Najlepszy dźwięk – Robert Hein, James Sabat, Lee Dichter (nominacja)
- Najlepszy montaż – Susan E. Morse (nominacja)
- Najlepsza aktorka drugoplanowa – Dianne Wiest (nominacja)
Przypisy
Bibliografia
- Woody Allen, Stig Björkman: Woody według Allena. tł. Anita Piotrowska. Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy „Znak”, 1998, seria: Autobiografie. ISBN 83-7006-662-3.
Linki zewnętrzne
- p
- d
- e
1960-69 | |
---|---|
1970-79 |
|
1980-89 |
|
1990-99 |
|
2000-09 | |
2010-19 | |
2020-29 |
- Britannica: topic/Radio-Days