Pm2
Pm2-34 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |||
Producent | Schwartzkopf, Borsig, Henschel, Krupp | ||
---|---|---|---|
Lata budowy | 1930-1937 | ||
Układ osi | 2'C1 | ||
Wymiary | |||
Masa pustego parowozu | 91 000 kg | ||
Masa służbowa | 100 300 kg (bez tendra) | ||
Długość | 15 100 mm | ||
Długość z tendrem | 23 905 mm | ||
Wysokość | 4 550 mm | ||
Rozstaw osi skrajnych | 12 000 mm[1] | ||
Średnica kół napędnych | 2 000 mm | ||
Średnica kół tocznych | 850/1250 mm (wczesne) lub 1000/1250 mm (przód/tył)[1] | ||
Napęd | |||
Trakcja | parowa | ||
Typ tendra | 32D2, 34D44 | ||
Ciśnienie w kotle | 16 atm | ||
Powierzchnia ogrzewalna kotła | 202,2 lub 203,65 m² | ||
Powierzchnia przegrzewacza | 70 lub 72,2 m² | ||
Powierzchnia rusztu | 4,05 lub 4,09 m² | ||
Średnica cylindra | 570 mm | ||
Skok tłoka | 660 mm | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Moc znamionowa | 1950 KM (1433 kW) | ||
Maksymalna siła pociągowa | 11 500 kG | ||
Prędkość konstrukcyjna | 130 km/h | ||
Nacisk osi na szyny | 17,7 lub 18,1 t | ||
|
Pm2 – polskie oznaczenie na PKP niemieckiego parowozu pospiesznego znormalizowanej serii 03, w układzie osi 2'C1' (2-3-1, Pacific), budowanego w latach 1930–1937.
Historia
W związku z opóźnieniem w realizacji programu modernizacji torowisk w Niemczech, spowodowanym Wielkim Kryzysem, nastąpiły trudności z wprowadzeniem nowych lokomotyw pospiesznych serii 01. Postanowiono więc zbudować lżejszą wersję znormalizowanej lokomotywy pospiesznej, która dysponowałaby mniejszymi naciskami osiowymi i przez to byłaby zdolna do jazdy po gorszych torowiskach, o dopuszczalnym nacisku 17,5 t na oś zamiast 20 t[1]. Trzy prototypy zbudowano przez firmę Borsig w 1930 roku, a w 1931 uruchomiono produkcję seryjną w czterech fabrykach, dostarczając pierwsze 52 egzemplarze[1]. Kocioł parowozu osiągał ciśnienie pary 16 atm i wyposażony był w przegrzewacz Schmidta. Wodę podawały inżektory Strubego oraz pompa z podgrzewaczem. Skrzynia ogniowa była wykonana z miedzi. Dopływ pary do dwu cylindrów regulował rozrząd Heusingera. Parowozy były przewidziane dla pociągów o masie 400-450 ton, lecz w praktyce mogły ciągnąć składy o masie do 750 ton[1].
Produkcję kontynuowano do roku 1937, łącznie budując 298 egzemplarzy (Borsig – 116 sztuk, wliczając prototypy, Henschel – 66, Schwartzkopff – 64 i Krupp – 52)[1]. W czasie jej trwania wprowadzono pewne zmiany konstrukcyjne (m.in. wymiana skrzyni ogniowej na stalową) i podniesiono prędkość konstrukcyjną ze 120 na 130 km/h. Dalszym rozwinięciem była seria 0310 wyposażona w otulinę aerodynamiczną i trzeci cylinder.
Po II wojnie światowej przez Polskę zostało przejęte prawdopodobnie 36 egzemplarzy, z czego ostatecznie 34 wpisano na stan PKP, pod oznaczeniem Pm2 i numerami Pm2-1 do Pm2-34[1]. Istniał także parowóz o numerze Pm2-35, lecz nie został on odbudowany, a numer ten następnie nadano przenumerowanemu Pm1-1[1]. Maszyny wyposażone w aerodynamiczną otulinę zostały oznaczone jako Pm3. W trakcie eksploatacji w Polsce wymieniano pompę wodną z podgrzewaczem na drugi inżektor, pozostałe jeszcze miedziane skrzynie ogniowe zastępowano stalowymi, a niemieckie oświetlenie i armaturę kotła – typowymi urządzeniami polskimi. Większość polskich Pm2 pracowała do lat 70., ostatnie wycofano w 1978 roku[1]. Maszyny pozostałe w RFN wycofano w 1972 roku, a w NRD wycofano do 1981 roku[1]. Warszawskie Muzeum Kolejnictwa ma w swoich zbiorach zarówno Pm2-34 jak i Pm3.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Opis ze strony www.parowozy.best.net.pl
- Pojazdy Komunikacji - Parowóz Pm 2
- p
- d
- e
Pośpieszne |
| ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Osobowe |
| ||||||||||
Towarowe |
| ||||||||||
Tendrzaki osobowe |
| ||||||||||
Tendrzaki towarowe |
|
- Wikiprojekt:Transport szynowy